Minęły całe wieki, odkąd pisałam tu ostatnio. Przez jakiś czas próbowałam wracać i totalnie mi nie szło, nie wiem, jak będzie teraz, ale chciałam się z Wami podzielić kilkoma życiowymi zmianami. Nie rewolucjami, raczej był to szereg ewolucyjnych zmian na różnych frontach i poziomach. Nie, nie rzuciłam pracy, nawet jej nie zmieniłam. Mieszkam tu gdzie mieszkałam. Nawet włosy mam jedynie dłuższe (aktualnie do pasa).

Otóż. Właśnie skończyłam drugi etap kursu masażu lomi lomi i jeszcze latam sobie nieco pod sufitem. Z radości, ulgi, poczucia, że życie bywa jednak piękne, że po tylu ciężkich i trudnych chwilach może jeszcze zaświecić słońce, choćby nie wiem, jak było źle. W zasadzie z zamiarem zapoznania się z masażem z drugiej strony - nosiłam się od dawna. Niemniej "nie było okazji", aż dotąd, kiedy nie dość, że kurs miał mieć miejsce w czasie, kiedy będę miała urlop, to w ośrodku buddyjskim bardzo blisko mnie. Dosłownie kwadrans spacerem i to w zieloności. Drugą okazję stworzyłam sobie sama i tak oto pracując na pełen etat "urwałam się" na dwa razy po pięć dni kursu. I cieszy mnie to bardziej niż umiem wyrazić, choć było to pewne wyzwanie.

Mój stół do masażu został zainaugurowany na kursie i też mnie to bardzo cieszy.

Kolejną nowiną jest to, że aktualnie cieszą mnie relacje z najbliższą rodziną. Owszem, zawsze może być lepiej i do tego "lepiej" dążę, ale jeśli na przestrzeni roku fraza "najbliższa rodzina" zaczął oznaczać ... mniej, to już moja w tym głowa, żeby zadbać o to, co mam. 

Inną zupełnie bajką jest to, że mam wokół siebie tych samych bliskich ludzi, którzy byli bliscy jeszcze jakiś czas temu, albo po prostu: są bliscy od lat. I nie poróżniły nas... wszystkie te rzeczy, które miały miejsce przez ostatnie dwa lata.

Poza tym... po raz pierwszy od dawna, wspomnienia o różnych, mało fajnych masażowych historiach, są jedynie wspomnieniami, bez "przyczepionych" do nich emocji, ot, było i minęło, nie ma. Nie powiedziałabym, że przyszło to łatwo i przyjemnie, wręcz przeciwnie: dość intensywne to było doznanie, ale jakie uwalniające.

Co do "przyczepionych" emocji: od stycznia na terapii rozmawiam o swoich sprawach i zdecydowanie czuję, że coś się dzięki temu zmienia na lepsze. 

Więc tak u mnie - całkiem nieźle tak myślę. 

Więc tylko tak tu zostawię TO.

I parę słów nie-moich: