Mniej eufemistycznie: bywało kiepsko, ale teraz to zabrakło już skali.
Mój tata jest w szpitalu, z diagnozą tego samego na co naście lat temu zmarła moja mama. A moja siostra traktuje mnie jak czarną owcę, na którą można napaść "bo tak".
Spłakałam się okropnie, spędziłam weekend tulona przez przyjaciół, w poniedziałek widzę się z terapeutą.
Dam radę, jakoś - ale momentami na to wszystko cokolwiek brak sił.
I o dziwo, cały czas uczę się nowych rzeczy i uświadamiam sobie ile jeszcze nie wiem, ile jeszcze nowych nazw kwiatów mogę odkryć z kolejną wiosną.
Na dobrą sprawę, moje emocje dopiero teraz dochodzą do względnej równowagi po doświadczeniach grudnia, stycznia i lutego. Gdyby chodziło tylko o zmęczenie pracą, ogólną sytuacją - byłoby ciężko, a jednak na to nałożyły się jeszcze niepoogarniane chaosy ludzi, którzy przynajmniej w teorii pomagają innym i wspierają ich w powrocie do dobrostanu. Niby już się przekonałam nieraz, że często mniej w tym altruizmu, a więcej załatwiania własnych spraw, a jednak cóż, znów jestem boleśnie zaskoczona.
I kiedy znów przyjdzie moment tęsknoty za dobrymi chwilami, przypomnę sobie swoje własne stwierdzenie, że nie ma w moim życiu miejsca na ludzi, którzy na moje słowa o tym, że czuję się niekomfortowo z ich zachowaniem i źle z tym, że nie robią tego, na co się umówiliśmy, mówią o szatażu emocjonalnym i że sobie nie życzą takich zachowań z mojej strony. Plus mówią dużo o duchowości, która tak daleko jest od przyziemnych spraw, że nawet nie widzi już gruntu pod nogami i to od dawna.
Nawet pisząc to, czuję obawę, że i tu zaraz znajdzie się nieprzyjazny obserwator i odbije się to dla mnie echem. Niby nieprawdopodobne, ale jednak zdarzyło się już raz: boleśnie się wtedy przekonałam że kobiecy krąg kobiecym kręgiem, zamknięta grupa dla kobiet zamkniętą grupą, a nadal są kobiety, dla których lojalność mężczyźnie jest najcenniejszą wartością i nawet z owego kręgu wyniosą to, co uznają za stosowne. I to nawet w sytuacji, kiedy pisząca nikogo nie wymienia nawet z imienia i jasno zaznacza, że potrzebuje się po prostu wygadać, bo całokształt ją przerósł i zwyczajnie nie radzi sbie z zainstniałą sytuacją.
Piszę to w dużym stopniu też po to, by jakiś etap za sobą zamknąć.
I kurczowo się chwytam moich porannych rytuałów, zaczynania dnia od praktyk oddechowych zaleconych mi przez mojego nauczyciela, rzeczy, które dzień po dniu zmieniają moją codzienność na nieco lepszą, ale też drobnych rzeczy, które cieszą, ludzi, którzy są stale obok. I to już całkiem dużo w tym całym chaosie.
Przestaję pisać, ale za jakiś czas "swędzi mnie klawiatura" i znów piszę tu parę słów. Później znów znikam i znów wracam. Może tej wiosny szczególnie tego potrzebuję, bo zmienia się u mnie dużo.
Choć w sumie - zmiana to u mnie nic nowego.
Zwłaszcza wiosną.
Tej wiosny jednak, choć staram się zwykle nie żałować tego, co było, do kilku sytuacji i kilku osób wracam myślą i chyba są dla mnie wyjątkiem w tym zakresie. Tak, w różnym stopniu żałuję, że te osoby i te sytuacje zaistniały w moim życiu, nawet jeśli doprowadziły do czegoś dobrego.
A jednak jest wiosna, mam się całkiem dobrze, zmieniam trochę na lepsze swoje życie, dużo czytam, mnóstwo koloruję, spędzam czas z wąską garstką ludzi, eksperymentuję kulinarnie. Jest ok, jak na obecną sytuację nawet bardzo, bardzo ok. A tymczasem:
Moje serce zawiera w sobie każdą formę,
zarówno pastwisko dla gazeli,
jak i klasztor chrześcijańskich mnichów.
Jest świątynia dla wyznawców bożków,
i święty ołtarz dla pielgrzymów.
Jest tablica Tory i sury Koranu.
Podążam za religią Miłości
i idę tam, gdzie zawiedzie mnie Jego wielbłąd.
To jest prawdziwa wiara;
To jest prawdziwa religia
Ibn Arabi
Nie, nie przeszłam na dietę. Być może byłoby warto, ale jakoś niekoniecznie teraz.
Jednak w sensie bardziej metaforycznym, moje życie zostało pozbawione cukru, na moje własne życzenie. Trochę się czuję jak na odwyku, a kiedy mija pierwszy szok, odkrywam, że wszystko, co ma bardziej delikatny i subtelny smak... smakuje teraz o niebo lepiej i wyczuwam o wiele więcej niuansów.
I nie, nie straciłam węchu i smaku z powodu Covid. Może tylko trochę zmądrzałam. Trochę zeszłam na ziemię?
Któregoś wieczoru kiedy już prawie zasypiałam, moja głowa zawzięcie szukała metafory dla tego, co mi się ostatnio przydarzyło - i znalazła właśnie to: wspomnienie, jak kiedyś, dawno temu przestałam słodzić herbatę i choć na początku było dziwnie, później wszystko się wysubtelniło i odsłoniło swoje smakowe niuanse, a z czasem próba napicia się słodkiej herbaty stała się niemożliwością, bo odrzucało mnie od niej totalnie. Podobne sytuacje przerobiłam, kiedy przestawałam słodzić kawę - różnica była kolosalna.
Tymczasem teraz... Cóż, poszłam (znów!) za radą mojego ulubionego tarocisty. Jeśli wziąć pod uwagę bilans pójścia vs. niepójścia za jego radą (jeśli o nią zapytam), opcja pierwsza jest zdecydowanie mniej krzywdotwórcza że tak to ujmę. Swoją drogą, skoro nawet FB podpowiada mi memy z tarotem to już chyba nie jest dobrze. Co gorsza, bardzo trafne memy, jak choćby TEN.
Pójście za radą w tej konretnej sytuacji znaczyło: zatrzymanie się, zastanowienie się nad sobą, nad tym, czego chcę i jak chcę to osiągnąć, a obok tego otaczanie się nie ludźmi, którzy błyszczą i przyciągają całą uwagę otoczenia swoją osobą, ale tymi, którzy są tacy spokojni, niewyróżniający się i bardzo spoko, choć wydają się trochę hmm nudni wręcz? Jednocześnie: nie palenie za sobą mostów, ale odchodzenie od tego, co nie jest już dla mnie ok, rozsądnie, z namysłem.
Mnie od zawsze fascynowało życie na krawędzi. I ludzie wywołujący silne emocje, nie zawsze pozytywne. I gdzieś się w tym chyba solidnie zagubiłam. Teraz odkrywam, że kiedy nie mam przy sobie tych "błyszczących", żeby nie rzec "shiny, happy people"... ten ich blask, blichtr, nie zaślepia mi oczu, a niezaślepione oczy lepiej widzą niuanse i umieją lepiej docenić spokój, równowagę i coś, co jest przeciwieństwem wiecznych amplitud po same krańce skali.
Co więc zamiast?
Ludzie, którzy byli i są obok od dawna, żmudne i momentami niechętne, a momentami pełne entuzjazmu powroty do biegania, medytacja i wymiany zdań, które koją. Może czasem denerwująca, ale jednak ta sama od prawie sześciu lat, aktualnie z domu. Gotowanie pyszności i sprawdzanie dla siebie różnych smaków, potraw i pomysłów. Czytanie i przyswajanie książek. A jeśli praca nad sobą to pod czyimś okiem - kogoś, do kogo mogę się zwrócić z pytaniami, kogoś, kto wrócił jak echo - wzmianka kolejnej osoby, przypadki, których nie chcę ignorować. I nie, nie poszłam na terapię. Nie tym razem.
Choć w sumie by pozbierać się po wydarzeniach ostatnich miesięcy - być może byłoby to cenne. Acz na razie nie.
I taki jeszcze cytat:
Jasne, że rację miał tu da Vinci, kiedy mówił, że łatwiej powiedzieć „nie” na początku niż na końcu. Ale prawdziwą sztuką nie jest konsekwencja i żelazny upór. Sztuką jest umieć się wycofać. Trzymać rękę na pulsie, wyczuć moment, kiedy już jednak wystarczy. Schować dumę do kieszeni i zrozumieć, że owszem, straciliśmy wiele, ale ciągle jeszcze nie wszystko...
