Nie zapomnij oddychać

Dziwna ta jesień, jak cały zresztą ten rok. Żeby nie ująć tego w inne słowa.

Robię ostatnio za stonkę, jeśli chcecie wiedzieć skąd stonka to szczegóły TU.

Teraz się urlopuję, więc spędzam czas w domu, pomijając wyjścia na rower czy pobieganie (dopóki to możliwe) i staram się nie zgłupieć, choć momentami to więcej niż trudne.

Masa emocji, masa chaosu, wkurwu i smutki, masa lęku.

A po urlopie pracowy komputer zostanie znów uruchomiony i praca z domu ciąg dalszy.

Tymczasem taki wiersz:

Gładkie morze jak kawałek szkła w tej dłoni 

która rozsypuje piasek pulsujących gwiazd. 

Albo nie ma dłoni: dziki oddech słońca, czułe ciało ziemi 

pod stopami tych, co nie widzą gwiazd. 

Czułe ciało ziemi pod stopami brzóz, 

zamrożone gwiazdy na rzęsach jeziora. 

Gładkie morze jak kawałek lodu na języku tego 

kto umiera zimą. 

Niebo szumnie spada na zimowy las. 

Pomyśl: siedmiu jeźdźców jak siedem barw tęczy. 

Albo nie ma jeźdźców: twoja krew pulsuje i nabiera barw. 

Pomyśl: kropla twojej krwi na śniegu. 

Garść zielonych szkiełek w ciepłej rączce dziecka. 

(Julia Fiedorczuk)

Ostatnio jakoś nie jestem przekonana do pisania tu. Wiecznie mi jakoś nie po drodze, dużo piszę dla siebie, niekoniecznie na komputerze. Zapisuję kolejne strony zeszytu swoimi perypetiami, przemyśleniami, zmagam się sama ze sobą. Jesień mnie jakoś pochłania. I parę innych rzeczy. Ale jeśli ktoś chciałby wiedzieć co u mnie, to zapraszam tutaj, gdzie jest mnie znacznie więcej:

INSTA

Wszystkigo dobrego dla Was!

 

Zdecydowałam się na zmiany. Mimo obaw, miliona trudnych myśli i emocji, mimo słabych doświadczeń i konieczności przejścia nad nimi do porządku dziennego.

To mimo wszystko przerażające, jak jedna relacja może zniszczyć tak wiele z wypracowanych rzeczy i zafundować taką cofkę, że aż się zakręci w głowie, a jednocześnie sprawić, że przestanę zauważać, jak bardzo staję się znieczulona, zamrożona... dopóki czyjś czuły, delikatny dotyk nie sprawi, że ciało zacznie wracać do życia.

Nie jestem osobą, która unika dotyku, ani kimś, kto mógłby dobrze się czuć, nie będąc dotykanym, przytulanym i obejmowanym... choć ten dotyk jest dla mnie ok tylko ze strony ludzi w jakiś sposób mi bliskich. 

Tymczasem ostatnie tygodnie były w stylu "ja wcale nie potrzebuję dotyku", nie chcę, by mnie ktoś obejmował, a kiedy to robi, sztywnieję i czuję się niekomfortowo. Zastanawiałam się czy to dla mnie ok, czy nie, w końcu to niepodobne do mnie. 

Tym bardziej, że dobrze wiedziałam, po czym tak się zaczęłam czuć i jaka relacja tak mocno na mnie wpłynęła, i od kogo się odcięłam - a teraz zbieram się po tym w całość, na nowo. 

A później poszłam na masaż, który w pewnym momencie się rozpaczliwie rozszlochałam, a kiedy emocje opadły, delikatny, czuły dotyk pomógł mi wrócić do rzeczywistości. Dopiero po tym poczułam się dużo bardziej żywa i wręcz fizycznie czułam, jak inaczej teraz krąży energia w moim ciele.

A tymczasem tak sobie słucham:

Albo coś z Tobą rezonuje albo nie. Albo relacja jest "Twoja" albo zupełnie nie. Nie ma "może", nie ma czegoś pomiędzy, ten jeden z nielicznych razów są tylko skrajności i nie ma złotego środka.

Możesz się oszukiwać, że dajmy szansę, że no zły dzień, gorszy moment, że (jak w terapii), coś w Tobie stawia opór, trzeba wbrew temu... ale dobrze wiesz, że to takie samooszukiwanie się.

Dziś zaczęłam na dobre swoją przygodę z czymś nowym i jestem podekscytowana, radosna i pełna entuzjazmu. Chcę więcej i wiem, że to "więcej" zmieni to, jak patrzę na wiele rzeczy. Karo Akabal, która to wszystko rozkręca to zdecydowanie "mój człowiek" i to też zaważyło na mojej decyzji. Będzie pięknie. Będzie trudno. Będzie warto.


A tego wieczoru powtarzam sobie to, co tyle razy słyszałam od bliskiej mi osoby: że jeśli tak czuję to widocznie tak jest i trzeba słuchać samej siebie.

Trochę ostatnio nie poznaję siebie. Jakby słowa, którymi określałam siebie jeszcze niedawno, stały się... nieaktualne trochę.

Odkryłam dla siebie trochę nowych smaków, rozkochałam się strączkach, odkryłam, że na niedalekim bazarku mogę kupić i suchą cieciorkę i białą kaszę gryczaną i fasolkę mung. Odkryłam również, że moja dziwna alergia na kumin poszła sobie precz, co mnie nieodmiennie cieszy. Z mieloną kolendrą mam aktualnie skomplikowaną relację: nie mogę się jej nawąchać.

Tak więc sobie pokojowo koegzystujemy: ja, strączki i nowe przyprawy. Mniej pokojowo, kiedy w kuchni spotkam mola spożywczego, ale to na szczęście zdarza się rzadko. Testuję nowe przepisy, sprawdzam nowe smaki, eksperymentuję i wracam do tych ulubionych pewniaków.

Poza tym tylko się utwierdzam w moich kulinarnych antypatiach... tak naprawdę nie mam ich zbyt wielu, ale jeśli już mam, to mniej lub bardziej przekonuję się, że nie biorą się znikąd. Nie popadam w fanatyzm i dalej jem te mniej lubiane rzeczy czasami, ale bez przegięć. W tym wszystkim, w tych codziennych wyborach i małych decyzjach, jestem bliżej siebie, niż kiedyś sądziłam.

A później wsiąkam w książki o ajurwedzie i tylko się upewniam, że to tak bardzo moje, tak bardzo mi bliskie. I że w ciągu ostatnich lat to jedna z niewielu rzeczy, które pociągnęły mnie na tyle, bym z poziomu zaciekawienia i czytania o niej, ewentualnego "zastosuję później", przeszła do praktyki i sprawdzała na sobie, bardzo namacalnie, każdego dnia, że to moje i o mnie.

Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę zaczynać dzień od kubka ciepłej wody i co więcej sięgać po ciepłą wodę w ciągu dnia ot tak. I tak 50 dni pod rząd. Serio? To jeszcze ja?

I trochę innych drobnych rzeczy, które jak się okazało, całkiem przyjemnie mi się komponują z moją codziennością. Zwłaszcza, kiedy widzę, że moje ciało czuje się lepiej, że ja sama, mimo aktualnych potyczek z rzeczywistością, mam się całkiem ok.

... nawet, jeśli momentami chciałabym przejść do czegoś innego. Mieć więcej możliwości, szans, opcji. Mniej blokad.

Kiedy jednak zdarza mi się skupiać na tym, co ogranicza, staram się sobie przypominać, że dalej jest mnóstwo rzeczy, które mogę teraz - i z którymi nie muszę czekać na nic. Zacząć z tym co mam i taka, jaka jestem w tej chwili.

Poza tym to też pewnego rodzaju weryfikacja: jeśli o luźno rzuconej idei i pomyśle po mijających już kilku miesiącach nadal myślę ciepło i kombinuję, jak zrealizować i co mogę porobić teraz w tym kierunku - to tylko dobrze wróży całemu przedsięwzięciu.

Dziś po raz pierwszy od dawna wyciągnęłam ten nieszczęsny olej kokosowy, czekający na to od kilku tygodni i zrobiłam sobie sama masaż. Efekt taki, że pachnę jak kokosanka albo Rafaello, tak czy inaczej mniam. Tu dodam, że ów olej kupiłam tylko i wyłącznie do masażu własnych odnóży i całej reszty a dotąd... jakoś się nie składało.

Bardzo to miłe, że się w końcu udało zmobilizować.

Tymczasem zamierzam się wyspać i lenić się koncertowo przez najbliższy tydzień, bo ponieważ mam urlop. Będzie się zatem działo.

Trochę dopadają mnie dziwne nastroje. W sensie, spoko, generalnie radzę sobie i jest ok, za to są momenty, kiedy bywa ponuro, smutno, a niekiedy z pełnym wkurwem. Ewentualnie bezsilnością i hektolitrami łez. Czyli standard obecnych czasów jak się domyślam.

Wczoraj po dniu chęci mordowania ludzi ogarnęłam chaosy w mieszkaniu, usmażyłam naleśniki i objadłam się glutenem na dobranoc, był pyszny! A później zrobiłam sobie tak doprawione złote mleko że oj, rozgrzało mnie jak tylk mogło, ale cóż, warto było! Obstawiałam, że mogę za chwilę zionąć ogniem, ale za to bardzo smacznie mi się zasnęło.

Odkrywam ostatnio magię przypraw. Zakochuję się w daniach kuchni indyjskiej, strączkach wszelakich i innych. Jak odkrywam, są totalnie moim comfort food, czyli głaszczą miło po brzuszku. O jakie to są pyszności.

Odkrywam też, że co prawda mogę nie wiedzieć, czego chcę, ale jak ktoś zbyt intensywnie mnie przekonuje, że oto TEGO WŁAŚNIE powinnam KONIECZNIE spróbować to w tym dokładnie momencie zyskuję pewność, że właśnie tego nawet nie zamierzam tknąć. Nie wiem, ale jakoś ostatnio mnie niewymownie drażni jakaś nawet delikatna próba ingerowania w moje decyzje, czy "sprzedawania" mi czegokolwiek, próba ukierunkowania mnie jakoś przy jednoczesnym braku pytania czy tego chcę.

Dziwnym trafem tych kilka osób, których sugestii najbardziej byłabym skłonna posłuchać, najrzadziej mi się z tymi sugestiami narzuca.

Jednocześnie niebawem rusza program, w ramach którego będę się uczyć ciekawych rzeczy i... nie mogę się doczekać. To coś, co wybrałam, coś co czuję jako swoje tak bardzo i coś, od czego chcę zacząć i później, być może szukać nowych pomysłów, ale to później.

Zdumiewa mnie momentami jedna myśl, wypowiedziana pod moim adresem kilka miesięcy temu. Luźno parafrazując, mówiła ona o tym, że mam raczej problem z zaufaniem we własne decyzje niż ze stwierdzeniem, czego potrzebuję. I tak siedząc sobie sama z własnymi myślami głęboko się z tym zgadzam. Myślę, że w gruncie rzeczy dosyć dokładnie wiem, co dla mnie dobre i czego potrzebuję, inna rzecz, że nadal tak często szukam potwierdzeń u innych, że tak jest ok, że tak można, że to faktycznie dla mnie. No to chyba czas przestać.

A za chwilę przyjdzie weekend i jednocześnie urlop i zanurkuję w książki o ajurwedzie i nie tylko, zanurkuję w sen i zanurkuję w gotowanie pyszności, może mi się z tego wszystkiego uda wychynąć, żeby pójść na rower albo porobić zdjęć, albo pobiegać. O rany, to tylko parę dni a mnie nosi.

Czujące ciało zareaguje spokojem, harmonią oddechu, uczuciem komfortu iciepła, jeśli podjęta przez nas decyzja jest korzystna z perspektywy energetycznej.
W przypadku nieprzyjemnych doznań fizycznych, ciężkości, bólu, rozdrażnienia, zimna i ograniczonego, rwącego się oddechu będziemy mieć fizyczne informacje, że ktoś czy coś nie jest dla nas najlepsze. Możemy nazwać to instynktem, uczuciem z trzewi. Zwierzęta instynktownie reagują na przyjaznych i nie przyjaznych ludzi, rejestrują zmiany pogody czy przewidują trzęsienia ziemi. I my mamy w sobie zwierzęcy kompas. Ważne jest, aby nauczyć się z niego korzystać. Instynkt to nasza pierwotna dzika siła, którą możemy oswoić.

Michał Godlewski, Inteligencja Oddechu.

W jeden z tych podobnych do siebie dni wyskoczyło mi powiadomienie na fb powiadomienie, że moja znajoma szuka chętnych do wypełnienia ankiety na temat zachowań w czasie pandemii. W pierwszej chwili pomyślałam: spoko, co mi szkodzi, wypełnię. Po kilku pytaniach poczułam się paskudnie, stwierdziłam, że dalej absolutnie nie idę, bo wpadnę w doła o głębokości Rowu Mariańskiego.

Przygnębiły mnie pytania o rzeczy w stylu: wolontariat, pomoc innym w zakupach, w szyciu maseczek i tak dalej, w angażowanie się chociażby w inicjatywy online.

Tymczasem ja przez pierwsze tygodnie tego chaosu starałam się usilnie nie dać moim sinusoidom emocji, a jedyne na co znajdowałam przestrzeń to podnoszenie na duchu kilku bliskich mi osób. Czasem to ja wspierałam je, czasem to one mnie. Ogólnie, starałam się przetrwać. Mimo, że nie spotkało mnie nic obiektywnie złego, zmian było mnóstwo.

Myślę, że najtrudniej mi się właśnie na to zgodzić właśnie: na to, że nie muszę zawsze dawać z siebie mnóstwo, być superproduktywna i superogarnięta, piec chleb, medytować, praktykować jogę i uczyć się języków (co, sądząc na fb, robią wszyscy albo prawie wszyscy). Któregoś razu na posta znajomego o tym, że chce stworzyć grupę wzajemnego motywowania się do osiągania celów, napisałam coś w stylu że i chciałabym dołączyć i nie, bo nie chcę wykorzystać czasu pandemii na bycie superproduktywną i osiągającą wszystkie swoje cele, czasem owszem będę produktywna ale czasem chcę mieć dzień ziemniaka i po prostu go przespać jeśli będę miała taką potrzebę. I wtedy dowiedziałam się, że nasza wspólna znajoma ma tak samo.

Jednak był taki moment, kiedy stwierdziłam, że będąc sama nakarmiona, mogę coś dać drugiej osobie i pewnego deszczowego wieczoru wpadłam do znajomego potowarzyszyć mu w pakowaniu się przy okazji przeprowadzki. Wtedy tak, mogłam - nie dalej niż kilka godzin wcześniej, ktoś swoją obecnością "nakarmił" mnie i teraz czułam się ok, mogąc podać to dalej.

Owszem, bywają momenty, kiedy sama mając podły humor, a mimo to staram się wesprzeć kogoś, a swój kubeczek napełniam później... ale to wyjątki. Coraz bardziej się ostatnio przekonuję, że nie da się wiecznie dawać z niczego, wchodzić na minus. Wiem po sobie, że na mnie takie coś bardzo mocno się odbija.

Myślę, że perfekcjonizm jest tylko wersją haute couture strachu. Myślę,
że perfekcjonizm to tylko strach w luksusowych butach i futrze z norek. Myślę, że udaje eleganta, podczas
gdy w istocie jest po prostu przerażony. Bo pod tymi wykwintnymi pozorami perfekcjonizm nie jest
niczym więcej jak głębokim egzystencjalnym lękiem, który w kółko powtarza: „Nie jestem dostatecznie
dobry i nigdy nie będę dostatecznie dobry”.

Elizabeth Gilbert: Wielka Magia



Pewnego razu na posta o tym, że 

Opowiem Wam o czymś, co bardzo lubię w moim mikroświecie.

Mieszkam w bloku na warszawskim Grochowie. Jakieś 12 pięter, ja na parterze, znam paru sąsiadów z widzenia a niekiedy z zamienionych paru zdań, czasem komuś przytrzymam drzwi, żeby mógł spokojnie wyjść z rowerem, a czasem... to mnie spotka coś miłego.

Jest jednak w tym moim bloku coś, co mnie urzekło i czego nie spotkałam jak dotąd nigdzie indziej. Taka ni to półeczka ni zydelek, gdzie co jakiś czas ktoś zostawia rzeczy. Czasem książki, czasem ubrania, a czasem zapakowany w folię i opisany co do czego i na jakie wymairy - pokrowiec na sofę. Czasem z kolei ląduje tam kasza albo ryż, a czasem na przykład kakao, ewentualnie... wielka maszyna do pisania, choć bądźmy szczerzy, ta się nie zmieściła i stała na podłodze. Wyobraźcie sobie moje zdumienie, kiedy wróciłam w środku nocy do mieszkania a tam na korytarzu stoi sobie takie wielkie coś. I do dziś mam zdjęcie.

Nie powiem, czasem i ja tam coś zostawiam, czasem to ja coś stamtąd biorę. Ostatnio ktoś jak myślę ucieszył się z kolorowych lakierów do paznokci, które już mnie nie korciły, a czasem to ja z innych... i z kolczyków.

Nie wiem, ale jak dla mnie to strasznie fajny pomysł, taka anonimowa sąsiedzka wymiana.

Lubię te wieczory, kiedy mogę zaciągnąć zasłonki, zapalić światełka i świeczki, rozsmużyć w powietrzu dym z palo santo albo kadzidełka i zanurzyć się w nich, zostawiając cały świat i wszystkie te sprawy niecierpiące zwłoki tak bardzo daleko za sobą, choćby na trochę,choćby na moment.

Czasem słucham muzyki (jak choćby takiej o TU), a czasem jedynym dźwiękiem jest ciche szemranie wody w kaloryferze, albo słabe dźwięki dobiegające zza okna, przefiltrowane przez rosnące tuż za oknem drzewa.

Bez takich momentów dużo ciężej byłoby mi zmagać się z codziennością, a jednak jest dla mnie wyzwaniem traktowanie tego czasu dla siebie jako czegoś, co jest na równi dbaniem o higienę jak prysznic, mycie zębów, czy jedzenie śniadania. Pamiętam, jakim zaskoczeniem dla mnie było zauważenie, że kiedyś ze spacerów wracałam jeszcze bardziej zmęczona, bo wyrzucałam sama sobie, ile to mogłabym zamiast tego zrobić, jakoś zupełnie zapominając, że bez relaksu szybko bym padła na pyszczek.

Pamiętam, jak się zaskoczyłam, kiedy odkryłam, że teraz na łonie przyrody faktycznie odpoczywam. Może też dlatego, że doceniam tę możliwość bardziej niż kiedykolwiek. Może też dlatego, że mam świadomość, jak dla mojego pędu i determinacji, by więcej, dłużej, intensywniej - jak cenne i troszeczkę wyhamowujące są te momenty, kiedy mogę usiąść w słońcu, popatrzeć w zieleń i niebo, albo w wodę i po-nie-myśleć.

Choć patrzenie w płomień świecy albo smugę kadzidełkowego dymu ma swój nieco inny, ale też urok.

Czas jakiś temu miałam okazję posłuchać webinaru związanego ogólnie z ajurwedą. Jednak niezależnie od wszystkiego, co sobie po nim obiecywałam, kilka stwierdzeń, które tam padły, wstrząsnęło mną - bo kilka stwierdzeń było tak bardzo częścią mnie, a ja słuchając, odkryłam, że nie chcę, by tak już było zawsze.

Padło tam sformułowanie o życiu skierowanym w stronę śmierci i życiu nastawionym na życie samo w sobie.

To pierwsze... to dla mnie niełatwy temat, ale przecież taki bliski. Życie takie trochę na przeczekanie. Nieplanowanie na dłuższy zakres czasu, nieinwestowanie, nieoszczędzanie. Zaniedbywanie różnych kwestii. Takie trochę życie chwilą, ale jak dla mnie, w tym konkretnym kontekście - pozbawione lekkości. Tak, jakbym powiedziała, że nie spodziewam się niczego dobrego, ot, żyję - ale i nie wiem jak długo to potrwa. Kiedy tak o tym teraz piszę, to trochę (na tyle na ile temat kojarzę, a raczej słabo) przypomina mi to oczekiwanie Świadków Jehowy na Armaggedon. Na zasadzie: nie warto się silić na nic szczególnego, i tak wszystko niebawem się skończy, raczej wcześniej niż później.

To takie totalne przeciwieństwo tego, co niesie ze sobą fraza memento mori - jeśli pamiętasz, że umrzesz, ale to sprawia, że bardziej doceniasz życie i się nim cieszysz - to jest naprawdę super i ja to doceniam. W tym czuję lekkość. Ale jej przeciwieństwem jest to... kiedy masz świadomość śmierci, bo ona przeszła gdzieś obok - i to odbiera Ci miłość do życia, entuzjazm i jakikolwiek apetyt na życie. Nie, tego nigdy nie będę wspierać.

Ktoś, kto te słowa wypowiedział, nawiązywał do utraty obojga rodziców dość wcześnie, do myśli, że może samemu nie będzie się żyło zbyt długo. To też mi badzo bliskie, w końcu miałam 21 lat kiedy zmarła moja mama. Nie sposób nie myśleć ani o tym, czy sama nie umrę wcześnie, ani też nie sposób nie myśleć o tym, że na zachorowanie na raka ma wpływ mnóstwo czynników, od genetycznych, przez środowiskowe, wszelakie zdrowotne, ae też emocjonalne: nastawienie do życia, świata i ludzi. Skoro pochłonęłam na ten temat kilka solidnych tomiszczy - wiem o tym aż za dobrze, czy jednak z tego korzystam? Niekoniecznie.

Jednocześnie bardziej niż kiedykolwiek mam świadomość, że nie da się tego zmienić za jednym zamachem, przejść z ciemnej na jasną stronę ot tak. Zmiana jest możliwa, ale małymi krokami, aż któregoś dnia się zaskoczę, jak już wiele razy: że mój sposób myślenia jest tak inny od tego, jaki miałam miesiące czy lata temu.

I taki cytat:

Bisi, co Ty wygadujesz? Wiesz, że kto się modli, ten zostaje wysłuchany, jeśli nie przez Boga, to przez siebie samego. Modląc się, mówisz sobie, czego naprawdę chcesz, czego naprawdę potrzebujesz. A kiedy już to wiesz, możesz tylko dążyć do celu. Sae, teraz rozumiesz?

Helen Oyeyemi "Mała Ikar"

Zadawałam sobie kiedyś pytanie, kiedy stałam się ufoludkiem? Teraz postawiłabym pytanie inaczej: kiedy zdanie innych zaczęło mnie definiować i zrezygnowałam z bycia sobą, chowając się pod kolejnymi warstwami oczekiwań bliskich mi ludzi?

Odpowiedź boli, ale brzmi: kiedy byłam dzieckiem.

Jakiś czas temu trafiła w moje ręce piękna książka. Piękna i wizualnie i piękna swoim przekazem. Charlie Mackesy: Chłopiec, kret, koń i lis. Po dniu spędzonym na słońcu z ową książką, wieczorem zagłębiłam się w nią... i serio, płakałam. Nad sobą w gruncie rzeczy. I nad tym, że czym jest akceptacja tak mocno odczułam lata po tym jak wyleciałam z rodzinnego gniazda, nie umiejąc do niego wrócić. Nad tym, że najwięcej o akceptacji nauczyli mnie ci, z którymi nie wiązały mnie nawet nikłe więzy krwi.

Przez lata pozwalałam, by zdanie innych mnie określało, stawiało mi jakieś tamy: temu, kogo wybieram, jak wyglądam, czym się zajmuję. Nawet, jeśli na odległość i nawet jeśli z dala, tylko w głowie, określało to moje życie i wpływało na moje decyzję. Nie powiem, że to się zmieniło z dnia na dzień. Ale zmienia się krok po kroku na lepsze.

Parę dni temu rozmawiałam o tym z przyjaciółką i to też trochę zabrało mi ciężar z ramion. Świat jet o niebo przyjemniejszy, kiedy mam obok ludzi, którzy akceptują, nie oceniają. Uczę się od nich akceptacji do samej siebie. I to jest piękne.

I taki cytat, który przyszedł do mnie, kiedy było mi szczególnie smutno i ciężko:

Świetlistość, źródło wszystkiego, przybiera więcej postaci, niż jest gwiazd na niebie – to pewne. By się rozjarzyć, wystarczy jej jedna dobra myśl. Ale jeden błąd może spalić w twoim sercu cały las, ukryć wszystkie gwiazdy na wszystkich niebach. I dopóki jego ogień płonie, dopóty zdradzona miłość czy utracona wiara może ci podsunąć myśl, że już po tobie, że nie możesz żyć dalej. Ale to nieprawda. To nigdy nie jest prawda. Bez względu na to, co robisz, bez względu na to, gdzie się zgubiłeś, ta świetlistość nigdy cię nie opuszcza. A dobro, które w tobie umiera, może się odrodzić, jeśli bardzo tego chcesz. Serce nie potrafi się poddać, bo nie potrafi kłamać. Odrywasz wzrok od przeczytanej strony, napotykasz uśmiech kogoś zupełnie obcego, i poszukiwanie zaczyna się od nowa. Nie jest tak, jak było. Nigdy. Zawsze jest inaczej. Ale nowy las, który odrośnie w okaleczonym sercu, czasem okazuje się dzikszy i silniejszy niż tamten sprzed pożaru. A jeśli tam pozostaniesz, w tym blasku swojego wnętrza, w tym nowym miejscu na świetlistość, wybaczając wszystko i nigdy się nie poddając, wcześniej czy później zawsze znajdziesz się tam, gdzie miłość i piękność stworzyły świat, i to będzie początek. Początek. Początek.

Gregory David Roberts: Cień Góry

Kiedy mówiłam, że mam za dużo kontaktu z ludźmi... teraz mam kontakt z paroma osobami w pracy, a poza pracą... tylko z tymi co są blisko.

Kiedy mówiłam, że nie mogę znaleźć czasu na medytację częściej... sorry, właśnie dziś, mimo naprawdę parszywego zakończenia dnia, medytowałam po raz 44 pod rząd, nie sądziłam, że to możliwe.

Kiedy chciałam zmienić miejsce pracy... i pracuję teraz w innym miejscu budynku.

Kiedy myślałam sobie, że potrzebuję czasu dla siebie, na zaopiekowanie się tym, co się we mnie pojawia. I teraz większość czasu spędzam właśnie tak.

Kiedy mówiłam, że no nie ma opcji, nie mam kiedy czytać tylu książek, chodzić na rower, gotować i robić mnóstwo innych rzeczy...które może i bardzo warte zrobienia, stale jednak przegrywały z "ważniejszymi"...

... to zdecydowanie nie taką sytuację jak obecna - miałam na myśli.

A jednak, znajduję w niej teraz jasne strony. I bardziej niż kiedykolwiek tych jasnych stron łaknę.

I taki cytat bardzo na temat:

-Czy Twoja szklanka jest do połowy pusta czy do połowy pełna? - zapytał kret.
-Chyba jestem wdzięczny, że w ogóle ją mam - odpowiedział chłopiec.

Charlie Mackesy: Chłopiec, kret, koń i lis

Drugą stronę tej historii poznałam dziś, życząc komuś, by nawet przykre sytuacje przyniosły mu dobro, a ten ktoś odpisał mi, że życzy mi by dobre sytuacje szybko straciły znamiona przykrości... Nie minęło kilka godzin, a naprawdę bardzo, bardzo mocno zapragnęłam, by tak się faktycznie stało.

Czasem myślę, że jestem nieco skrzywiona nawet w sytuacji, kiedy zadziało się coś przykrego, a ja myślę o tym, że tak bardzo jestem wdzięczna, że są ludzie, którzy są obok właśnie wtedy, że przekonuję się, że mogę na nich liczyć, nieważne, jak bardzo jest dobrze i nieważne jak bardzo jest źle.

Więc, choć jest momentami ciężko, mam nadal za co być wdzięczna.

A w głośnikach, cóż... moja MIŁOŚĆ

Chodzę tymi samymi parkowymi alejkami co rok temu, zachwycam się wiosną jak rok temu, niby nic się nie zmieniło, a zmieniło się wszystko i nie mam wcale na myśli tego, że teraz przez ten park idę w maseczce.

Trochę mam kłopot z przypomnieniem sobie, jak się czułam rok temu i trochę kim byłam. Przez ten rok zmieniło się tyle, że właściwie ciężko mi skojarzyć, kim byłam, zanim to wszystko się zadziało.

Jaka wtedy byłam?

Albo może inaczej: jakich doświadczeń nie miałam?

Obce mi było doświadczenie pójścia do tarocisty (btw, polecanego przez Katarzynę Nosowską, zupełnie słusznie!) i rozmowy nad kartami tarota o swoich skomplikowanych sprawach.

Nie wiedziałam, jak to jest obawiać się, że kleszcz znaleziony na skórze mógł mnie zarazić boreliozą i iść do lekarza, by mnie go pozbawili (na szczęście obyło się bez poważniejszych konsekwencji).

Nie miałam też zielonego pojęcia, że ktoś, kogo nazywałam przyjacielem, choć zranił mnie już kilka razy, może zranić mnie znów, a zaboli to tym dotkliwiej, bo zrani bardzo bliską mi osobę. Teraz już to wiem... po wielu miesiącach czasem moja głowa dostaje bzika i wypiera, że ktoś taki jak B. w ogóle istnieje. Łącznie z zapomnieniem o urodzinach, a jakże.

Obca mi też była wiedza, że moja najbliższa rodzina, choć od dawna mnie nie wspiera, może jeszcze tak solidnie mnie skaleczyć, że zamknę bloga i przeniosę się tutaj. Dla odmiany wiele miesięcy później dowiem się, że ktoś inny z mojej najbliższej rodziny wesprze mnie bardziej, niż mogłabym się spodziewać.

Nie wiedziałam też, że choć moje ciało tak bardzo się zbuntuje, będę w stanie do tego stopnia dołożyć starań, by jednak wyjechać nad Bałtyk z moją przyjaciółką.

Nie sądziłam, że to, co najbardziej mnie emocjonalnie mnie przeczołgało, te niezrozumiałe dla mnie reakcje ludzi, będzie tym samym, za co będę czuć wdzięczność, bo po czasie cierpienia sprawiło, że zrobiłam dla siebie rzeczy, które pozwoliły mi się sobą zaopiekować, a w dłuższej perspektywie też zbliżyć się do tego, by samą siebie zaakceptować, polubić, a może kiedyś, z czasem pokochać.

Nie przyszłoby mi też do głowy wtedy, że poczuję aż taką ulgę, że nie będę już mieszkać z kimś, kogo nawet lubiłam, ale z kim nie czułam się dobrze. Odczułam to najmocniej, kiedy nasze ścieżki się rozeszły.

Zupełnie nie pomyślałabym też, że kiedykolwiek uznam, że potrzebuję masażu, ani, że pójdę na masaż do kogoś, kogo nie znam (nic ponad informacje z fanpejdża na fb, który zresztą podpowiedział mi zam fb), do jego prywatnego mieszkania - i że to tak wiele dla mnie zmieni na lepsze.

Ja sprzed roku nie brała pod uwagę ani pójścia na kobiecy krąg i to więcej niż raz, pójścia na ceremonię kakao, ani na masaż do kogoś, kogo tam miałam okazję troszkę bliżej poznać, ani tym bardziej, pójścia na jogę kundalini, odkrycia ajurwedy dla siebie, rozważenia wyjazdu do Toskanii, by uczyć się masażu (teraz bym tam właśnie była), picia kakao ceremonialnego sama dla siebie... ale też Sylwestra spędzonego na końcu świata z ludźmi, których bardzo mało znałam.

A jednak to wszystko się zdarzyło i nie umiałabym wyrazić, jak bardzo jestem za to wdzięczna. Piszę o tym nie bez powodu, zadzieje się niebawem dużo u mnie i chciałabym zamknąć za sobą jakieś drzwi, pisząc o tym wszystkim.

A co do wdzięczności...

Moja matka zawsze powtarzała, że zaufanie przygotowuje grunt pod wybaczenie. Wiara i zaufanie są niezbędne, tworzą glebę, w której dopiero może zakorzenić się przebaczenie. Po nim zwykle następuje wdzięczność, która potrafi przyjmować najróżniejszą postać, podobnie jak w najróżniejszej postaci występują podawane gościom przekąski. Jej zdaniem, jest ona formą wyrażania zadowolenia, swoistą odpłatą za możliwość robienia w życiu tego, co się kocha. (...) Moja matka powtarzała, że wdzięczność powstrzymuje strach. Jeżeli skupia się uwagę na tym, co się ma, posiadane dobra się pomnażają, jeśli jednak choć przez chwilę pomyśli się o tym, co budzi lęk, strach się potęguje i sprawia, że człowiek się cofa, zamiast się rozwijać. Dlatego dziękowała za wszystko, co jej się przytrafiało, nawet za zło; dziękowała za to, że zostawił nas mój ojciec. (...) Mawiała też, że wszięczność wydobywa na światło dzienne różne brzydkie sprawy, a dobre życie polega między innymi na tym, żeby mierzyć się z nimi i w ten sposób się od nich uwalniać.

Piasek, plusk wody... muszle. Cisza. Delikatne przebłyski słońca przez chmury. Pierwsze, delikatne listki na gałązkach nadwiślańskich krzaczków. Rower, czekający, aż do niego wrócę. Herbata z termosu, zapach dymu palo santo i delikatny plusk wody, na której czasami błyskało słońce.
Mogłabym nawet zapomnieć, że jestem w dużym mieście, miasto zostało gdzieś daleko, na pewno nie było go tutaj, w tej dziczy, w tym plusku Wisły, w tej zieleni i zapachu kwitnących wierzb, zmieszanego z zapachem wody i mokrego piasku.

Czas się zatrzymał, kiedy przedarłam się przez kolejne wikliny i trafiłam na kamienisty brzeg Wisły. Z daleka widziałam ludzi. Czasem też przechodzili niedaleko ścieżki, gdzie czekał na mnie rower. A jednak byłam tu sama. I mogłam odetchnąć od nieustannego stresu ostatnich tygodni, jeśli nie miesięcy. Zapomnieć choć na chwilę, że istnieje cokolwiek poza pluskiem rzeki, twardością kamienia, na którym siedziałam, zapachem wiosny.

Cudne chwile.

Czułam, jakbym ładowała akumulatory, jakby z każdym oddechem przybywało mi energii... Nie chciało mi się wracać, ale ostatecznie zrobiło się już chłodno i ucieszyłam się, że w koszyku roweru czekają na mnie rękawiczki.

Było pięknie. Oby więcej.

Na początku zmiany, które wprowadziłam w swoim stylu życia nie miały na celu nic więcej poza uniknięciem katastrofy: jesienią zaczynałam się już czuć dość paskudnie, a na ile to możliwe, wolałam uniknąć gorszego samopoczucia, tak fizycznego, jak psychicznego.

Stopniowo zaczęłam szukać nowych rozwiązań, pomysłów, rzeczy sprawdzonych przez innych. Tak trafiłam na masaż, tak też zaciekawiłam się ajurwedą. Po raz drugi, bo pierwsze podejście do ajurwedy mnie zniechęciło i nabrałam przekonania, że to totalnie nie moja bajka.

Z czasem, kiedy ktoś mnie zaciekawił, zaczęłam szukać też innych źródeł, czytać, słuchać i oglądać, zaczęłam krok po kroku odkrywać, że może właśnie się myliłam i może właśnie to jest bardzo dla mnie - życie zgodnie z ajurwedą, nie tylko gotowanie zgodnie z nią.
Jeśśli chodzi o stwierdzenie, że ktoś mnie zaciekawił, szczególnie polecam TEN wpis, ale też ogólnie całego bloga Blimsien.

Kiedy o tym czasem myślę: jaką ścieżkę w  poszukiwaniu dobrostanu przeszłam i czego po drodze spróbowałam, cieszę się, że miałam odwagę próbować. Choć nie wiem, czy przeszłabym tę ścieżkę jeszcze raz, czy nie zabrakłoby mi determinacji. Może nie - ostatecznie od samego początkumotorem moich poszukiwań było pragnienie, by poczuć się lepiej i wyjść z mojego piekiełka. Czasem udawało się na krótko, czasem na dłużej, czasem robiłam kilka kroków do tyłu i jeden naprzód... nieodmiennie jednak coś mnie ciągnęło, żeby spróbować czegoś, co może okazać się tą brakującą opcją.

Jeśli coś odrzucałam, czasem robiłam to dlatego, że zawiodło nadzieje jakie w tym pokładałam. Czasem... cóż, boleśnie rozczarowywałam się tym, że dając odpowiedzi w jakiejś materii, milczy w innej. Zajmuje się jedynie jakimś wycinkiem mnie... całą resztę zostawiając niezaopiekowaną, a jeśli znajdę jakąś formę zaopiekowania się tymi pozostałymi, to wtedy okazuje się, że rozwiązania są sprzeczne i... w sumie znów jestem w lesie z moimi pytaniami kłębiącymi się w głowie, coraz bardziej natrętnymi.

Brakowało mi czegoś, co mogłoby mi pomóc spojrzeć na siebie bardziej ogólnie, holistycznie, odpowiedziałoby mi na wiele moich pytań i ... było sprawdzone. Na ten moment ajurweda spełnia te moje oczekiwania, wsiąkłam w zgłębianie jej... i zobaczę co z tego wyniknie. Na pewno jeszcze nieraz o tym wspomnę tutaj.

Tak bardzo tęsknię za swobodnym, długim spacerem z aparatem w dłoni. Za rowerową, długą przejażdżką. Za spotkaniem z bliskimi gdzieś na zewnątrz. Za wszelakimi wyjazdami, odległymi miejscami. Tęsknię też za Toskanią, gdzie nigdy nie byłam, a miałam być w kwietniu. I tak bardzo, bardzo, bardzo pragnę, by jeszcze kiedyś się udało tam pojechać i nie ot tak, ale w konkretnych okolicznościach.

Choć obok tego bardzo mocno doceniam ten czas tak inny. Pozwalający odnaleźć taką formę medytacji która mnie wciąga na maksa i sprawia, że sadzam tyłek na macie trzydziesty dzień pod rząd, bez grymaszenia. Czas, pozwalający zostać w domu bez wyrzutów sumienia, zrobić ład nie tylko na półkach i w szafkach, ale i w myślach, w głowie, w przekonaniach. W rzeczach odkładanych do odsłuchania czy przeczytania na później: i czasem przychodzi zrozumienie, że niekiedy wracam by znaleźć dla tego czegoś czas, a czasem jedynie po to, by stwierdzić, że czas przestać się oszukiwać, że coś chcę zrobić, albo czymś się zająć. Skreślanie z listy "to do" też jest bardzo uwalniające.

I... paradoksalnie czuję się bardziej niż zwykle... albo może podobnie jak na co dzień - połączona z bliskimi mi ludźmi, może tylko teraz mocniej mam okazję odczuć tę więź, bo mamy więcej czasu na kontakt, więcej okazji, ale też więcej troski czy u tej drugiej osoby wszystko ok.

Choć jednocześnie, sytuacja jak w soczewce skupia też to, co negatywne: jeśli z kimś miałam słaby kontakt, to teraz mam jeszcze słabszy. Niby nie powinno mnie to dziwić... a jednak czasem smuci.

I... myślę sobie czasem, że są przy mnie ludzie, którzy tym, jacy są i jaka jest przyjaźń z nimi - sprawiają, że poprzeczka została tak wysoko postawiona, że czuję jednocześnie wdzięczność, pragnienie, by druga osoba czuła moją wzajemność, a obok tego poczucie, że taka przyjaźń jest jak rzadka roślinka: trzeba o nią dbać i ciężko ją spotkać.

Ramka leżała u mnie w pokoju od dawna jak wyrzut sumienia. Wiedziałam, do czego miała mi być, ale co z tego, skoro nigdy nie było jakoś okazji. Przy okazji przemeblowania, wyszło że wynurzyła mi się zza szafy i tak oto, korzystając z nadmiaru czasu, wyciągnęłam pinezki, młotek, nitki i nożyczki i zaczęłam kombinować.

Z tego wszystkiego zapomniałam o całym świecie i przypaliłam fasolkę no ale.

A było to tak:






Efekt końcowy o taki:



A skoro już się rozmachałam to:

Nie bardzo wiem, od czego zacząć, co teraz u mnie.

Trochę się zamykam w sobie, a trochę odkrywam - znajdując w końcu czas.

Zrobiłam przemeblowanie w pokoju, sprzątam po kawałeczku mieszkanie, posiałam rzeżuchę i ... oddycham, oddycham, oddycham.

Po raz pierwszy od dawna znalazłam taką formę medytacji, która pasuje mi idealnie i na którą znajduję czas każdego dnia. I zaczynam kochać moją turkusową matę do jogo miłością szaloną.

Dziwny to dla mnie czas, choć nadal grzecznie chodzę do pracy, widując w niej minimum ludzi, spędzając bardzo dużo czasu sama, znajdując każdego dnia czas na medytację i inne rzeczy jako-tako utrzymujące mnie w dobrym stanie. Choć oczywiście, nie obywa się bez zjazdów nastroju.

Chciałabym zapewne jak wszyscy, by to było już za nami.

A jednocześnie odkrywam w sobie tak zaskakujące rzeczy, że zdumiewa mnie, jak wiele bym mogła przegapić, gdybym jedynie zachwycała się tą wiosną, zanurzyła się w niej po uszy i ... nie myślała za dużo.

A tak myślę aż zanadto.

Zobaczymy, co z tego wyniknie. Tymczasem opowiem Wam niebawem o moich rękodzielniczych szaleństwach.


Pięknych Świąt!

... odkrywam, że łatwiej jest radzić sobie z lękiem i strachem, jeśli są naprawdę realne. To, co mogłabym nazwać lękiem nieuzasadnionym, potęgowanym tylko przez moją głowę, nakręcanym przez nią, to już o wiele trudniejsze do zwalczenia, a nawet do tolerowania.

Mimo, że sytuacja jest poważna i tego nie neguję - staram się też nie popaść w panikę, bo to nikomu nie pomoże. Część planów siłą rzeczy poszła się kochać i nie mogę na to nic poradzić, dalej jednak jest mnóstwo rzeczy, którymi mogę się zająć i nie-myśleć za dużo.

Poza tym ugotowanie pysznych i zdrowych rzeczy to jeszcze innego rodzaju korzyść. Zresztą, część tego co ugotuję, ląduje od razu w zamrażalniku, nie ma to jak tego rodzaju zapasy. Tego mi nie zeżrą i nie spaskudzą mole spożywcze.

Cieszę się, że moja firma podjęła w miarę wcześnie jakieś kroki zaradcze i póki co w pracy widuję się z bardzo małą grupą ludzi, choć pracujemy pełną parą i dużo się dzieje. Trochę na szczęście - u nas nawet w takich czasach będą potrzebni pracownicy. Paradoksalnie cieszę się też, że nie zmieniłam pracy, bo jak by mnie ona nie denerwowała niekiedy i jak bym nie potrzebowała zmiany, to w takim a nie innym czasie doceniam tak samą umowę, która nie jest "śmieciówką" jak i pakiet medyczny, który "w razie coś" pozwoli mi dostać L4 i  receptę bez wychodzenia z domu.

W razie coś... naprawdę się cieszę, że ostatnie tygodnie przed wybuchem epidemii miałam takie, że odpoczęłam, wyspałam się na maksa. I że od jesieni właściwie cały czas suplementowałam się witaminami. Rzadko zdarza mi się chorować, mam nadzieję, że tak zostanie.

Tymczasem większość czasu spędzam sama. Mól książkowy we mnie skacze z radości, zwłaszcza w obliczu czekających dotąd na przeczytanie książek, także tych, które dziś odbiorę z księgarni. Czekają też druty i włóczka, czeka też joga i trochę wszelakich podcastów, nagrań, medytacji prowadzonych. Chcę też poodświeżać angielski i... pouczyć się czeskiego, bo czemu nie.

Dużo też piszę w pamiętniku: strachy lepiej, by były nazwane i nie zatruwały głowy, lepiej nie.

A za oknem taka pięknie rozwijająca się wiosna.

Życzę Wam, byście mieli zdrowia pod dostatkiem.

Próbuję się rozruszać.

Więc jednego dnia przespacerowałam się na stację benzynową podpompować koła od roweru i zrobiłam sobie przejażdżkę rowerową nad Wisłą, 13 kilometrów. Wtedy właśnie spotkałam też nad Wisłą starszego pana z dwoma psimi łobuziakami, z którym ucięłam sobie małą pogawędkę... i dopiero od tego momentu wiem, że jest taka rasa psa jak gryfonek.

Innego dnia zrobiłam sobie długi, długi spacer - najpierw dookoła pewnej twierdzy, a później do parku niedaleko. Robiłam słoneczne zdjęcia krokusów, pierwiosnków i kwiatostanów dębu. Siedziałam na ławce w parku w słońcu i medytowałam, zamknięte oczy smyrało mi słońce -  to z nieba i odbite w wodzie.

Bywa pięknie.

Ostatnio coraz częściej.

Przeczytałam ostatnio książkę... No tak, w moim przypadku to nic nowego... pochłaniam książki. Ta jednak była reklamowana jako thriller... akcja, napięcie, dużo się dzieje. mrok, uzależnienie. A ja? Odebrałam ową książkę jako etiudę o samotności tak mocnej, że ciężko jest uwierzyć, że ktoś zrozumie a może i podpowie lepsze rozwiązania niż te, co mi siedzą w głowie.

Wyobraź sobie, że mrok zagościł w Twoim życiu na stałe... masz kogoś, kogo kochasz, dziecko z tą osobą... możesz zaufać i wiesz, że to ma sens. A jednak ukrywasz duży kawałek swojej przeszłości, bo to za ciężkie, bo to  nie znajdzie łatwego rozwiązania. Do tego stopnia, że jedyną sensowną opcją staje się upozorowanie własnego samobójstwa.

Dla mnie ta książka nie była thrillerem, mrokiem i czymś uzależniającym. Była za to studium samotności. Samotności tak głębokiej, że nie wierzysz, że ktoś, kto Cię kocha, może Cię zrozumieć.

Boli mnie nawet sama myśl o tym, że mogłabym wszystkie ważne dla siebie rzeczy chować w sobie i nie mieć choć jednej bratniej duszy, której mogłabym opowiedzieć o swoich lękach, obawach czy radościach.

Jestem tak bardzo, bardzo wdzięczna, że w moim życiu są takie osoby.

A to o TEJ książce było.

Kupiłam ostatnio swoją pierwszą matę do jogi i zamiast odkładać w nieskończoność odpalenie tych wszystkich filmików, które miałam pozapisywane, zaczęłam krok po kroku testować czy to dla mnie.
I też bardzo w związku z tym mam zamiar Dzień Kobiet spędzić bardzo miło bo w Łodzi na spotkaniu związanym między innymi z jogą. Będzie fajnie.

W ogóle bo ponieważ urlop, mam w końcu czas się wyspać, pooglądać odkładane od dawna filmiki, przeczytać książki, porobić rzeczy.

I mieć w końcu czas tylko dla siebie. To jest to!

Choć momentami czuję się trochę jak taki wolny elektron, który nagle poodłączał się od wielu miejsc, osób i przestrzeni, gdzie był podczepiony i ... nagle ma tyle wolności i przestrzeni, że nie wie co z tym zrobić.

A jednocześnie w miejsce tych pootwieranych przestrzeni pojawiają się ludzie, którzy chcą je zapełnić... i chcę tego też.

Oby tak dalej :)

Ostatnio dużo myślę, czytam ale też piszę o trudnych doświadczeniach. W większości to pisanie w zeszycie,tylko dla mnie, takie spuszczenie pary, ale czasem to nie dość. Chciałam się z Wami czymś podzielić, a może i przy tym dla samej siebie rzucić na to wszystko nowe światło.

I, paradoksalnie, nie chcę zbyt wiele pisać o tym, co mogłabym w swoim życiu nazwać owymi trudnymi doświadczeniami czy wręcz właśnie: traumą. Bardziej chciałabym napisać o czymś, co pomaga mi się wyzwolić z wpływu tych właśnie doświadczeń, być taka jaką chcę być, nie tylko płakać ale i się śmiać, doceniać i chwile samotności i ludzi wokół. Zwłaszcza, że ostatnie miesiące wiele zmieniły i zmieniają w tej materii, a czasem zrozumienie tych pozytywnych zmian przychodzi po czasie.

Taki cytat:

Trauma to nie to, co nam się przytrafia, ale to, co trzymamy w środku, gdy brakuje nam empatycznego świadka

Peter Levine, autor Somatic Experiencing

Pamiętam, jak wielokrotnie i jako dziecko i jako dorosła już osoba, płakałam w samotności, nie mogąc znieść emocjonalnego bólu i tak bardzo pragnęłam, by ktoś był obok, mając mocne poczucie, że już sama obecność by wiele zmieniła. Wtedy tego nie doświadczyłam, ale stało się tak o wiele później, a czasem były to bardzo zapadające w pamięć momenty. A zarazem, nawet w tych momentach, kiedy zdawać by się mogło, tak bardzo tęskniłam za czyjąś obecnością, coraz bardziej zatracałam umiejętność płaczu innego niż w samotności.

Jednym z takich momentów był masaż na który poszłam po raz pierwszy od wieków, poza tym na pewno pierwszy w takiej formie i ogólnie było to bardzo "na żywioł" i  w wielu aspektach "spróbujmy i zobaczmy co będzie". To właśnie w czasie tego masażu zdarzyło mi się coś, co do czego - jestem pewna, bardzo długo nie będę w stanie tego zapomnieć. I całe szczęście... W czasie masażu bardzo dobitnie odczułam, że są w moim ciele miejsca, co do których nawet nie miałam pojęcia, że noszą w sobie tyle bólu. Pod dotykiem dłoni masażysty poczułam tak dotkliwy ból, rozpłakałam się tak rozpaczliwie, że byłam dosłownie o włos od powiedzenia, że nie wytrzymam ani minuty dłużej. Jednak to minęło.

Pamiętam, jak później pomyślałam o tym momencie, że już nieraz tak płakałam... równie rozpaczliwie, do utraty tchu - ilekroć w moim życiu traciłam kogoś... coś... co nie zależało ode mnie, co do czego decyzja była bardzo poza mną, wszystkie te momenty, kiedy byłam totalnie bezbronna i nic nie zależało ode mnie. Pamiętam, jak już po samym masażu przestałam nawet w takich sytuacjach płakać tak rozpaczliwie - jakby gdzieś w środku czaiła się myśl, że... już nie muszę płakać "aż tak", że coś się uwolniło, że coś się zmieniło...

I parę słów bardzo a'propos teoretycznie o dziecku, ale myślę, że nie tylko:

Innymi słowy, trauma to cierpienie w izolacji. Dlatego jeśli chcesz, aby emocjonalna rana, której doznało Twoje dziecko, naturalnie się zagoiło, przede wszystkim - bądź przy nim i pozwól mu na czucie tego, co czuje. Bądź empatycznym świadkiem tego, co się dzieje w wewnętrznym świecie Twojego dziecka. Przyjmij z otwartymi ramionami wszystkie jego emocje i nie neguj jego doświadczenia. Pozwól mu się wypłakać, pozwól mu na złość, pozwól mu na smutek. Wszystko to jest naturalną reakcją na trudne doświadczenie i te emocje potrzebują bezpiecznej przestrzeni, w której mogą zostać swobodnie wyrażone. cytat STĄD

Miejsce bezbrzeżnego żalu i równie bezbrzeżnej rozpaczy zastąpiła świadomość, że w momencie, kiedy przeżywałam te zaplątane w ciele emocje, był przy mnie ktoś, towarzysząc mi - i sama świadomość, że w tym bólu nie byłam sama, to dla mnie bardzo dużo, jeśli nie coś bezcennego.

I jeszcze taki cytat...

Pięknie pisze o tym także Brene Brown. Od lat przekonuje, że tam gdzie jest najwięcej wstydu, chęci ukrycia się i odłączenia od ludzi (co niejednokrotnie ma miejsce w kontekście doświadczenia traumy), tam też potrzeba najwięcej nieosądzającego i akceptującego kontaktu z drugim człowiekiem, by ten wstyd rozproszyć. „Antidotum na wstyd stanowi empatia”, mówi Brown.

STĄD

Myślę sobie też, że to bardzo wiele zmienia na co dzień. Ostatnio podzieliłam się z przyjaciółką myślą o tym, że widzę, jak wejście w relację z kimś, kto szanuje moje granice i tego samego oczekuje ode mnie - sprawia, że przestaję chcieć tkwić w relacji, gdzie rzadko tak miewam, albo może nigdy nie miałam, na pewno nie na taką skalę. To leczy... w jakimś sensie.

I taki jeszcze cytat:

I wdzięczność, że był przy mnie człowiek, który trzymał dla mnie przestrzeń, „wysiedział” moje emocje. Wtedy też zrozumiałam jak ważna jest obecność drugiej ugruntowanej osoby, gdy mierzymy się z czymś trudnym. Bardzo to cenię w pracy z oddechem. Towarzyszenie bez oceniania. Czyste bycie. STĄD

Jest pięknie a będzie jeszcze piękniej, czuję to.

Staram się nie zapomnieć oddychać, tak bardzo a'propos tytułu tego bloga. Nie zapomnieć o oddychaniu, kiedy życie zapiera dech w piersiach, ale też wtedy, kiedy emocje biorą górę i przestaje się myśleć o czymś tak prozaicznym jak oddychanie.

Nie chciałabym więcej doświadczyć kłopotów z oddychaniem, jakie były moim udziałem w związku a atakami paniki.

Zdjęcie zrobione na plaży w Gdańsku, jednego z ostatnich dni stycznia, mimo ogólnie dość deszczowej i chłodnej, jednak zdążyłam zachwycić się słońcem, błękitnym niebem, tęczą... i zrobić zdjęcie przebiśniegom. Odetchnąć też zdążyłam - i dosłownie i mentalnie. Nie ma to jak czas tylko dla mnie, zwłaszcza, kiedy przejawia się w kawie z pistacjami i pysznym ciachu w pięknym miejscu, albo zwyczajnie - w spacerze po gdańskiej Starówce, po plaży i w Parku Oliwskim po zmierzchu.

Albo broszką w kształcie ważki, którą kupiłam w sklepie indyjskim, chodząc po Gdańsku.

Chwile sam na sam ze sobą, chwile z ludźmi, chwile z kotem. Miło.

Myślę sobie czasem, że choć tak bardzo chciałam uciec przed kilkoma rzeczami do Gdańska to one mnie dogoniły i tam... i może lepiej, że tak się stało.

Nie dość, że dogoniły, to pozwoliły się zaprosić na herbatkę i pogaduszki. Co z kolei zaowocowało przemyśleniami, rozmowami i pisaniem, pisaniem, pisaniem. Trochę, jakbym odsłoniła kolejny kwałek obrazka.

Niby od końca stycznia minęło już sporo czasu, to wspomnienie nadal jest we mnie tak bardzo żywe i niech tak zostanie.

Cenię te chwile, kiedy dzieją się rzeczy tak bardzo inne niż dotąd w moim życiu, tak bardzo cenne i tak bardzo napełniające mnie wdzięcznością.

Rozmowa, w której ktoś przyznaje, że się boi jednej rzeczy, która mogłaby się zadziać w naszej relacji. Spotkanie w gronie samych kobiet, tak bardzo siostrzeńskie i tak bardzo pozbawione tak częstej rywalizacji. Pierwsze przytulenie, oparcie głowy na czyimś ramieniu i pozwolenie, by pogłaskał mnie po głowie, nucąc cicho. Pierwszy raz doznane odczucie, że łapię "flow" w swobodnym tańcu,  z opaską na oczach, wśród ludzi, któzy też tańczą jak ja. Chwile patrzenia sobie w oczy. Chwile, kiedy dzwonię do kogoś i choć nie rozmawiałyśmy lata, ów ktoś poznaje mnie po głosie i cieszy się, że dzwonię. Chwie rozmów na tak bardzo wrażliwe i delikatne tematy z przyjaciółką. Mail, którego ktoś napisał do mnie nocą w odpowiedzi na moją wiadomość - tak bardzo otulający. Chwile, kiedy czuję, że wychodzę ze skorupki i przestaję się jeżyć wśród innych kobiet a zaczynam doceniać siostrzeństwo, którego mi tak brakowało. Momenty, kiedy dotyk na nowo koi, przestając się kojarzyć z negatywnymi emocjami i przekraczaniem granic.

Ciepło, poczucie bezpieczeństwa i bycia tak bardzo na właściwym miejscu.

Te wszystkie momenty, kiedy tak bardzo boję się że spłoszę tę ulotność, to piękno. I mam ochotę powiedzieć:

Trwaj chwilo, jakże jesteś piękna!

Johann Wolfgang von Goethe - Faust

A później robię wszystko, by te chwile zostały w pamięci, by do nich wracać, by dążyć do podobnych, by znów było pięknie. By było ciepło i słonecznie. By było bezpiecznie i dobrze.

Nie wiem, czego się spodziewałam po tym spotkaniu. I po tym, co mogę usłyszeć nad rozłożonymi kartami tarota. Choć... odkryłam dopiero dziś, że właściwie, to łatwiej byłoby mi usłyszeć, że to wszystko, co stało się moją zajawką, czymś, na co bez zastanowienia mówię TAK! - że to zły pomysł, że nie dla mnie, że powinnam przemyśleć... Oczywiście, zbuntowałabym się wtedy i zrobiła dokładnie przeciwnie, po swojemu, jakbym nie wiedziała, że robienie przeciwnie do tego, co mówi tarot Marcina - delikatnie rzecz ujmując, nie bywa dobrym pomysłem i raczej się nie sprawdza. Jednak tak, jak nie usłyszałam niczego negatywnego od najbliższych mi osób, tak niczego "na nie", nie usłyszałam tego dnia również. Wręcz przeciwnie i tego popołudnia moje oczy były tylko coraz bardziej okrągłe ze zdumienia.

Dopiero kilka tygodni później dotarło do mnie sedno: byłoby mi łatwiej, gdyby było trudniej. Umiem zmagać się z trudnościami, pokonywać własne granice i ograniczenia, znajdywać rozwiązania na kolejne problemy (choć ok, może i problemy na kolejne rozwiązania), zanim zdążę się porządnie zmartwić, już wiem, do kogo mogłabym napisać, z kim pogadać i co zrobić, co poczytać.

A co jeśli "dzieje się samo"?

Jeśli jednego dnia piszę krótką wiadomość... i od tej jednej wiadomości rusza lawina sytuacji, gdzie zdążę pomyśleć, że czegoś bym chciała i to się dzieje? Gdzie jednego dnia piszę w pamiętniku o tym, jak mi kogoś brakuje i jak bardzo chciałabym wiedzieć, czemu nasza przyjaźń się skończyła... a kilka dni później dostaję wiadomość: wiesz, znalazłam coś Twojego i chciałabym się spotkać?

I tak zaczyna się dziać każdego prawie dnia: jeśli tylko pomyślę, że czegoś pragnę, znajduje się ktoś, kto mówi mi coś cennego, co mnie nakierowuje, szukam i znajduję, wszystko się nagle łączy, zaczyna mieć sens i jakąś spójność. I nie jest to nic nowego w moim życiu... ja tylko zdążyłam zapomnieć, jak to jest, kiedy jest tak płynnie. I zdążyłam zapomnieć, jak bardzo wtedy trzeba uważać na słowa, którymi się mówi o własnych pragnieniach bo....

Zawsze nam mówiono: „Uważaj czego sobie życzysz, bo to może się spełnić.”.

Cecily von Ziegesar

Zdążyłam zapomnieć, jak to jest, kiedy "dzieje się samo" i kiedy nie trzeba walczyć o niemal każdą dobrą rzecz, wywalczać jej i stawać na głowie, by się zadziała. Przywykłam do wysiłku, jakoś automatycznie przypisując chyba więcej wartości temu, co osiągnięte z większym wysiłkiem.

A co z tym Słońcem? Nie znając kogoś, zanim jeszcze zdążyłam go spotkać, powiedziałam o tym kimś, że w przeciwieństwie do kogoś przypominającego noc, on jest Słońcem w samo południe. Kiedy wszystko zdążyło się zaplątać i przewócić do góry nogami, rozmawiając nad tarotem o relacji z tym Kimś, jako główna karta dotycząca tej relacji, pojawiło się Słońce właśnie. I chyba nie powinno mnie to dziwić. Choć nieodmiennie staram się nie patrzeć na niego jedynie z zachwytem, pamiętać, że jeśli widzę w nim światło, to jedynie dlatego, że mam je również w sobie.

Choć odczucie tego, że nie jestem ani lepsza ani gorsza od innych... chciałabym, by stało się kiedyś stanem na co dzień, nie jedynie od czasu do czasu.

Trochę sama siebie nie poznaję ostatnio...

Niebawem skończę swój projekt 365 dni zdjęć - każdego dnia jedno zdjęcie, taki mój niby-Instagram na blogu. Nie wiem kiedy to się stało, że stuknęło mi ponad 330 zdjęć, a w lutym 365 - i na tym skończyć mam zamiar. Nie spodziewałam się po sobie takiej wytrwałości, może więc powinnam przestać patrzeć na siebie jak na kogoś niezbyt wytrwałego, łatwo się zapalającego i łatwo tracącego zapał?

Podobnie z wdzięcznością. Moja apka mówi mi, że to już ponad 470 dni pod rząd napisałam każdego dnia o kilku rzeczach, za które jestem wdzięczna. Czy to coś zmienia? Tak bardzo dużo.

Bieganie powoli staje się dla mnie czymś, bez czego czuję, że mnie "nosi" i nie mogę usiedzieć w miejscu, no po prostu czas iść pobiegać i koniec. Jednak jest coś na poły uzależniającego w tym poczuciu totalnej euforii po bieganiu i lekkości. I po tym chwilowym spadku i poczuciu totalnego wyżęcia - czuję się lepiej niż przed samym bieganiem. I do tego uczucia wracam.

A jednocześnie: znów gram w Habiticę. Więcej o tej grze TU a od siebie tylko dodam, że już kiedyś mi się sprawdziła, a teraz sprawdza się znów...po wielokroć.

I.... ostatnio w ramach zaopiekowania się sobą pojechałam do Gdańska, miło spędzając czas sama, z kumpelą i jej kotem.

I taka piosenka na dziś TU.

Coś się zmienia, choć zmiany momentami zachodzą tak subtelnie, że mogłabym je prawie że przegapić. To jak kolor nieba o wschodzie słońca: niby mniej lub bardziej widzisz, że zmienia się ton po tonie na jaśniejszy, ale jeśli nie patrzysz na niebo cały czas, stale - zauważysz jedynie, że jakoś tak, rzec by można nagle zrobiło się zupełnie jasno. Podobnie czuję się ostatnio.

Jednak nie wszystkie zmiany są subtelne. Za podjętą decyzją idą drobne działania, krok po kroku odmieniające moją rzeczywistość. Choć staram się być łagodna i robić małe kroki, a kiedy czuję, że to za dużo na raz, zdjąć ze swoich barków to, co mogę odłożyć na później.

Zaczął mnie uwierać mój wariacki tryb życia i praca raz na rano, raz na popołudnie a raz przez całą noc. Zmieniam pracę. Chcę móc regularnie pójść na jogę, mieć wieczory dla siebie i przestrzeń w głowie na coś więcej niż odreagowywanie i odstresowywanie się po pracy.

Ale zmiana pracy jest mi też potrzebna bo od jesieni chcę pójść do szkoły, gdzie będę uczyć się masażu. To akurat coś, co było dla mnie decyzją podjętą właściwie ot tak, coś z czym od początku poczułam, że to "moje"... choć zmaganie się z własnymi późniejszymi wątpliwościami,które przyszły później - to już lekkie nie było, ale myślę, że teraz może być tylko lepiej.

Chcę na dobre wrócić do medytacji, bo czuję, że bardziej niż kiedykolwiek tego potrzebuję.

Wróciłam do biegania znikąd, w grudniu jeszcze. Na ten moment pobiegałam jeszcze w grudniu trzy razy, rozkręcając się powoli żeby się nie zniechęcić, a w styczniu już cztery razy. Z jednej strony daje mi to mega kopa i jakiś rodzaj euforii, że łał, daję radę... a z drugiej... to dalej coś, co mnie ugruntowuje w moim ciele, w poczuciu, że to dalej ja, mimo tych wszystkich zmian. Bieganie nie jest czymś, co zaczynam, nowością, a jedynie coś, do czego wróciłam, choć po dłuuugiej przerwie.

Strzeliłam focha na cukier... najpierw cukier w kawie, a później... jakoś nagle zrobiło mi się za dużo cukru wszędzie. Zupełnie nie wiem jak to się stało, ale to, co kiedyś wydawało się w sam raz, teraz jest za słodkie, bleh. Za to polubiłam się z wszelakimi przyprawami do kaway, jeśli robię sobie w domu kawę, ląduje w niej miks z pojemniczków, które czekają na okapie: mielony cynamon, kardamon, goździki mielone, suszony imbir... zakochałam się w tym!

Plus oczywiście każdego dnia piszę pamiętnik, starając się rozplątać to wszystko, co mi się pałęta po głowie, nie pozwolić by się zbyt nawartswiło i przytłoczyło. Choć nie zawsze jest mi z tym ok.

I... no właśnie, zatęskniłam za pisaniem tutaj. Mam nadzieję, do napisania.

To był zwykły, styczniowy wieczór, sprzed kilku dni.

Tamtego wieczoru wyszłam z pracy późno. Było mroźnie. Bezchmurnie. Na niebie błyszczała Ona. Wielka Niedźwiedzica. Jak wyrzut. A mi w oczach zaiskrzyły łzy. Jeszcze chwila i popłynęłyby po policzkach. Czemu?

Pamiętam te wszystkie letnie wieczory na balkonie z Mamą. Mieszkaliśmy tak daleko od większego miasta, że gwieździste niebo pełne było gwiazd, niemalże przytłaczało swoim ogromem. Tyle gwiazd... i wśród nich Wielka Niedźwiedzica. Nie wiem czemu, ale ją najbardziej pamiętam, choć przecież rozmawiałyśmy o wielu gwiazdozbiorach. Rozmowy z Mamą, kiedy twarze skrywał mrok, zachwyt gwiazdami, czasem kumkanie żab, cykanie świerszczy. Zawsze mi się wydawało, że tych wieczorów jest jeszcze całe mnóstwo przed nami. Że mam takie całe mnóstwo czasu i możliwości przed sobą. Myliłam się. Choć wtedy nie wiedziałam jak bardzo.

Dzisiaj tak bardzo chciałabym się cofnąć w czasie i mieć dla nas choćby ten jeden wieczór. Wieczór z Mamą, której głosu już prawie nie pamiętam, nie pamiętam zapachu, jak wyglądała... mniej więcej chociaż?

Po prawie dwunastu latach w pamięci zostaje tak niewiele...

I kiedy w jednej rozmowie zapadło milczenie... to poza milionem powodów, bym zamilkła i wstrzymała oddech, był ten jeden: i tak z tym jednym miejscem na Ursynowie wiązały się moje mało optymistyczne skojarzenia z Centrum Onkologii, gdzie byłam kiedyś z Mamą. Skojarzenia więcej niż trafne i to próbowałam ukryć, milknąc, choć po raz kolejny rozdzierało mi to serce na kawałki. Przelotna myśl, że tak bardzo żałuję, że nie wiedziałam o takich miejscach jak Drzewo Życia ani fundacjach jak Ogród Nadziei - kiedy dowiedzieliśmy się, że Mama jest chora, ani kiedy zmarła...

Dziś może przyjęłam do wiadomości, że Mama nie żyje, przestałam śnić sny o tym, jak okazało się, że tylko wyjchała i nas nabrała i że oto wróciła... a jednak czasem zdarza mi się płakać właśnie dlatego, że nie ma jej obok i że o tyle rzeczy już nigdy jej nie będę miała szansy zapytać, ale też wielu rzeczy nigdy jej nie powiem i nigdy nie dowiem się, co by sądziła o moich decyzjach i wyborach. To "nigdy" waży inaczej, niż to samo słowo wypowiadane tyle razy, bez namysłu.

Wybacz mi
że rozmawiam z tobą
tak rzadko
i że widzę cię
już tylko
za zamgloną firanką


Najczęściej
mówię z tobą
na migi
w okolicach listopada

Języki migowe świec
zbyt krótko migoczą na wietrze

Kiedyś pewnie
znów się spotkamy
może na Drodze Mlecznej
wtedy wezmę od ciebie
bańkę z mlekiem
(taką tanią emaliowaną)
żeby ci ulżyć

A ty jak zwykle powiesz:
Uważaj
bo nawet tutaj
o mleko trudno

Adam Ziemianin (Sen albo rozmowa z matką)

matko adam zie