Nie zapomnij oddychać

Albo coś z Tobą rezonuje albo nie. Albo relacja jest "Twoja" albo zupełnie nie. Nie ma "może", nie ma czegoś pomiędzy, ten jeden z nielicznych razów są tylko skrajności i nie ma złotego środka.

Możesz się oszukiwać, że dajmy szansę, że no zły dzień, gorszy moment, że (jak w terapii), coś w Tobie stawia opór, trzeba wbrew temu... ale dobrze wiesz, że to takie samooszukiwanie się.

Dziś zaczęłam na dobre swoją przygodę z czymś nowym i jestem podekscytowana, radosna i pełna entuzjazmu. Chcę więcej i wiem, że to "więcej" zmieni to, jak patrzę na wiele rzeczy. Karo Akabal, która to wszystko rozkręca to zdecydowanie "mój człowiek" i to też zaważyło na mojej decyzji. Będzie pięknie. Będzie trudno. Będzie warto.


A tego wieczoru powtarzam sobie to, co tyle razy słyszałam od bliskiej mi osoby: że jeśli tak czuję to widocznie tak jest i trzeba słuchać samej siebie.

Trochę ostatnio nie poznaję siebie. Jakby słowa, którymi określałam siebie jeszcze niedawno, stały się... nieaktualne trochę.

Odkryłam dla siebie trochę nowych smaków, rozkochałam się strączkach, odkryłam, że na niedalekim bazarku mogę kupić i suchą cieciorkę i białą kaszę gryczaną i fasolkę mung. Odkryłam również, że moja dziwna alergia na kumin poszła sobie precz, co mnie nieodmiennie cieszy. Z mieloną kolendrą mam aktualnie skomplikowaną relację: nie mogę się jej nawąchać.

Tak więc sobie pokojowo koegzystujemy: ja, strączki i nowe przyprawy. Mniej pokojowo, kiedy w kuchni spotkam mola spożywczego, ale to na szczęście zdarza się rzadko. Testuję nowe przepisy, sprawdzam nowe smaki, eksperymentuję i wracam do tych ulubionych pewniaków.

Poza tym tylko się utwierdzam w moich kulinarnych antypatiach... tak naprawdę nie mam ich zbyt wielu, ale jeśli już mam, to mniej lub bardziej przekonuję się, że nie biorą się znikąd. Nie popadam w fanatyzm i dalej jem te mniej lubiane rzeczy czasami, ale bez przegięć. W tym wszystkim, w tych codziennych wyborach i małych decyzjach, jestem bliżej siebie, niż kiedyś sądziłam.

A później wsiąkam w książki o ajurwedzie i tylko się upewniam, że to tak bardzo moje, tak bardzo mi bliskie. I że w ciągu ostatnich lat to jedna z niewielu rzeczy, które pociągnęły mnie na tyle, bym z poziomu zaciekawienia i czytania o niej, ewentualnego "zastosuję później", przeszła do praktyki i sprawdzała na sobie, bardzo namacalnie, każdego dnia, że to moje i o mnie.

Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę zaczynać dzień od kubka ciepłej wody i co więcej sięgać po ciepłą wodę w ciągu dnia ot tak. I tak 50 dni pod rząd. Serio? To jeszcze ja?

I trochę innych drobnych rzeczy, które jak się okazało, całkiem przyjemnie mi się komponują z moją codziennością. Zwłaszcza, kiedy widzę, że moje ciało czuje się lepiej, że ja sama, mimo aktualnych potyczek z rzeczywistością, mam się całkiem ok.

... nawet, jeśli momentami chciałabym przejść do czegoś innego. Mieć więcej możliwości, szans, opcji. Mniej blokad.

Kiedy jednak zdarza mi się skupiać na tym, co ogranicza, staram się sobie przypominać, że dalej jest mnóstwo rzeczy, które mogę teraz - i z którymi nie muszę czekać na nic. Zacząć z tym co mam i taka, jaka jestem w tej chwili.

Poza tym to też pewnego rodzaju weryfikacja: jeśli o luźno rzuconej idei i pomyśle po mijających już kilku miesiącach nadal myślę ciepło i kombinuję, jak zrealizować i co mogę porobić teraz w tym kierunku - to tylko dobrze wróży całemu przedsięwzięciu.

Dziś po raz pierwszy od dawna wyciągnęłam ten nieszczęsny olej kokosowy, czekający na to od kilku tygodni i zrobiłam sobie sama masaż. Efekt taki, że pachnę jak kokosanka albo Rafaello, tak czy inaczej mniam. Tu dodam, że ów olej kupiłam tylko i wyłącznie do masażu własnych odnóży i całej reszty a dotąd... jakoś się nie składało.

Bardzo to miłe, że się w końcu udało zmobilizować.

Tymczasem zamierzam się wyspać i lenić się koncertowo przez najbliższy tydzień, bo ponieważ mam urlop. Będzie się zatem działo.

Trochę dopadają mnie dziwne nastroje. W sensie, spoko, generalnie radzę sobie i jest ok, za to są momenty, kiedy bywa ponuro, smutno, a niekiedy z pełnym wkurwem. Ewentualnie bezsilnością i hektolitrami łez. Czyli standard obecnych czasów jak się domyślam.

Wczoraj po dniu chęci mordowania ludzi ogarnęłam chaosy w mieszkaniu, usmażyłam naleśniki i objadłam się glutenem na dobranoc, był pyszny! A później zrobiłam sobie tak doprawione złote mleko że oj, rozgrzało mnie jak tylk mogło, ale cóż, warto było! Obstawiałam, że mogę za chwilę zionąć ogniem, ale za to bardzo smacznie mi się zasnęło.

Odkrywam ostatnio magię przypraw. Zakochuję się w daniach kuchni indyjskiej, strączkach wszelakich i innych. Jak odkrywam, są totalnie moim comfort food, czyli głaszczą miło po brzuszku. O jakie to są pyszności.

Odkrywam też, że co prawda mogę nie wiedzieć, czego chcę, ale jak ktoś zbyt intensywnie mnie przekonuje, że oto TEGO WŁAŚNIE powinnam KONIECZNIE spróbować to w tym dokładnie momencie zyskuję pewność, że właśnie tego nawet nie zamierzam tknąć. Nie wiem, ale jakoś ostatnio mnie niewymownie drażni jakaś nawet delikatna próba ingerowania w moje decyzje, czy "sprzedawania" mi czegokolwiek, próba ukierunkowania mnie jakoś przy jednoczesnym braku pytania czy tego chcę.

Dziwnym trafem tych kilka osób, których sugestii najbardziej byłabym skłonna posłuchać, najrzadziej mi się z tymi sugestiami narzuca.

Jednocześnie niebawem rusza program, w ramach którego będę się uczyć ciekawych rzeczy i... nie mogę się doczekać. To coś, co wybrałam, coś co czuję jako swoje tak bardzo i coś, od czego chcę zacząć i później, być może szukać nowych pomysłów, ale to później.

Zdumiewa mnie momentami jedna myśl, wypowiedziana pod moim adresem kilka miesięcy temu. Luźno parafrazując, mówiła ona o tym, że mam raczej problem z zaufaniem we własne decyzje niż ze stwierdzeniem, czego potrzebuję. I tak siedząc sobie sama z własnymi myślami głęboko się z tym zgadzam. Myślę, że w gruncie rzeczy dosyć dokładnie wiem, co dla mnie dobre i czego potrzebuję, inna rzecz, że nadal tak często szukam potwierdzeń u innych, że tak jest ok, że tak można, że to faktycznie dla mnie. No to chyba czas przestać.

A za chwilę przyjdzie weekend i jednocześnie urlop i zanurkuję w książki o ajurwedzie i nie tylko, zanurkuję w sen i zanurkuję w gotowanie pyszności, może mi się z tego wszystkiego uda wychynąć, żeby pójść na rower albo porobić zdjęć, albo pobiegać. O rany, to tylko parę dni a mnie nosi.

Czujące ciało zareaguje spokojem, harmonią oddechu, uczuciem komfortu iciepła, jeśli podjęta przez nas decyzja jest korzystna z perspektywy energetycznej.
W przypadku nieprzyjemnych doznań fizycznych, ciężkości, bólu, rozdrażnienia, zimna i ograniczonego, rwącego się oddechu będziemy mieć fizyczne informacje, że ktoś czy coś nie jest dla nas najlepsze. Możemy nazwać to instynktem, uczuciem z trzewi. Zwierzęta instynktownie reagują na przyjaznych i nie przyjaznych ludzi, rejestrują zmiany pogody czy przewidują trzęsienia ziemi. I my mamy w sobie zwierzęcy kompas. Ważne jest, aby nauczyć się z niego korzystać. Instynkt to nasza pierwotna dzika siła, którą możemy oswoić.

Michał Godlewski, Inteligencja Oddechu.

W jeden z tych podobnych do siebie dni wyskoczyło mi powiadomienie na fb powiadomienie, że moja znajoma szuka chętnych do wypełnienia ankiety na temat zachowań w czasie pandemii. W pierwszej chwili pomyślałam: spoko, co mi szkodzi, wypełnię. Po kilku pytaniach poczułam się paskudnie, stwierdziłam, że dalej absolutnie nie idę, bo wpadnę w doła o głębokości Rowu Mariańskiego.

Przygnębiły mnie pytania o rzeczy w stylu: wolontariat, pomoc innym w zakupach, w szyciu maseczek i tak dalej, w angażowanie się chociażby w inicjatywy online.

Tymczasem ja przez pierwsze tygodnie tego chaosu starałam się usilnie nie dać moim sinusoidom emocji, a jedyne na co znajdowałam przestrzeń to podnoszenie na duchu kilku bliskich mi osób. Czasem to ja wspierałam je, czasem to one mnie. Ogólnie, starałam się przetrwać. Mimo, że nie spotkało mnie nic obiektywnie złego, zmian było mnóstwo.

Myślę, że najtrudniej mi się właśnie na to zgodzić właśnie: na to, że nie muszę zawsze dawać z siebie mnóstwo, być superproduktywna i superogarnięta, piec chleb, medytować, praktykować jogę i uczyć się języków (co, sądząc na fb, robią wszyscy albo prawie wszyscy). Któregoś razu na posta znajomego o tym, że chce stworzyć grupę wzajemnego motywowania się do osiągania celów, napisałam coś w stylu że i chciałabym dołączyć i nie, bo nie chcę wykorzystać czasu pandemii na bycie superproduktywną i osiągającą wszystkie swoje cele, czasem owszem będę produktywna ale czasem chcę mieć dzień ziemniaka i po prostu go przespać jeśli będę miała taką potrzebę. I wtedy dowiedziałam się, że nasza wspólna znajoma ma tak samo.

Jednak był taki moment, kiedy stwierdziłam, że będąc sama nakarmiona, mogę coś dać drugiej osobie i pewnego deszczowego wieczoru wpadłam do znajomego potowarzyszyć mu w pakowaniu się przy okazji przeprowadzki. Wtedy tak, mogłam - nie dalej niż kilka godzin wcześniej, ktoś swoją obecnością "nakarmił" mnie i teraz czułam się ok, mogąc podać to dalej.

Owszem, bywają momenty, kiedy sama mając podły humor, a mimo to staram się wesprzeć kogoś, a swój kubeczek napełniam później... ale to wyjątki. Coraz bardziej się ostatnio przekonuję, że nie da się wiecznie dawać z niczego, wchodzić na minus. Wiem po sobie, że na mnie takie coś bardzo mocno się odbija.

Myślę, że perfekcjonizm jest tylko wersją haute couture strachu. Myślę,
że perfekcjonizm to tylko strach w luksusowych butach i futrze z norek. Myślę, że udaje eleganta, podczas
gdy w istocie jest po prostu przerażony. Bo pod tymi wykwintnymi pozorami perfekcjonizm nie jest
niczym więcej jak głębokim egzystencjalnym lękiem, który w kółko powtarza: „Nie jestem dostatecznie
dobry i nigdy nie będę dostatecznie dobry”.

Elizabeth Gilbert: Wielka Magia



Pewnego razu na posta o tym, że 

Opowiem Wam o czymś, co bardzo lubię w moim mikroświecie.

Mieszkam w bloku na warszawskim Grochowie. Jakieś 12 pięter, ja na parterze, znam paru sąsiadów z widzenia a niekiedy z zamienionych paru zdań, czasem komuś przytrzymam drzwi, żeby mógł spokojnie wyjść z rowerem, a czasem... to mnie spotka coś miłego.

Jest jednak w tym moim bloku coś, co mnie urzekło i czego nie spotkałam jak dotąd nigdzie indziej. Taka ni to półeczka ni zydelek, gdzie co jakiś czas ktoś zostawia rzeczy. Czasem książki, czasem ubrania, a czasem zapakowany w folię i opisany co do czego i na jakie wymairy - pokrowiec na sofę. Czasem z kolei ląduje tam kasza albo ryż, a czasem na przykład kakao, ewentualnie... wielka maszyna do pisania, choć bądźmy szczerzy, ta się nie zmieściła i stała na podłodze. Wyobraźcie sobie moje zdumienie, kiedy wróciłam w środku nocy do mieszkania a tam na korytarzu stoi sobie takie wielkie coś. I do dziś mam zdjęcie.

Nie powiem, czasem i ja tam coś zostawiam, czasem to ja coś stamtąd biorę. Ostatnio ktoś jak myślę ucieszył się z kolorowych lakierów do paznokci, które już mnie nie korciły, a czasem to ja z innych... i z kolczyków.

Nie wiem, ale jak dla mnie to strasznie fajny pomysł, taka anonimowa sąsiedzka wymiana.

Lubię te wieczory, kiedy mogę zaciągnąć zasłonki, zapalić światełka i świeczki, rozsmużyć w powietrzu dym z palo santo albo kadzidełka i zanurzyć się w nich, zostawiając cały świat i wszystkie te sprawy niecierpiące zwłoki tak bardzo daleko za sobą, choćby na trochę,choćby na moment.

Czasem słucham muzyki (jak choćby takiej o TU), a czasem jedynym dźwiękiem jest ciche szemranie wody w kaloryferze, albo słabe dźwięki dobiegające zza okna, przefiltrowane przez rosnące tuż za oknem drzewa.

Bez takich momentów dużo ciężej byłoby mi zmagać się z codziennością, a jednak jest dla mnie wyzwaniem traktowanie tego czasu dla siebie jako czegoś, co jest na równi dbaniem o higienę jak prysznic, mycie zębów, czy jedzenie śniadania. Pamiętam, jakim zaskoczeniem dla mnie było zauważenie, że kiedyś ze spacerów wracałam jeszcze bardziej zmęczona, bo wyrzucałam sama sobie, ile to mogłabym zamiast tego zrobić, jakoś zupełnie zapominając, że bez relaksu szybko bym padła na pyszczek.

Pamiętam, jak się zaskoczyłam, kiedy odkryłam, że teraz na łonie przyrody faktycznie odpoczywam. Może też dlatego, że doceniam tę możliwość bardziej niż kiedykolwiek. Może też dlatego, że mam świadomość, jak dla mojego pędu i determinacji, by więcej, dłużej, intensywniej - jak cenne i troszeczkę wyhamowujące są te momenty, kiedy mogę usiąść w słońcu, popatrzeć w zieleń i niebo, albo w wodę i po-nie-myśleć.

Choć patrzenie w płomień świecy albo smugę kadzidełkowego dymu ma swój nieco inny, ale też urok.

Czas jakiś temu miałam okazję posłuchać webinaru związanego ogólnie z ajurwedą. Jednak niezależnie od wszystkiego, co sobie po nim obiecywałam, kilka stwierdzeń, które tam padły, wstrząsnęło mną - bo kilka stwierdzeń było tak bardzo częścią mnie, a ja słuchając, odkryłam, że nie chcę, by tak już było zawsze.

Padło tam sformułowanie o życiu skierowanym w stronę śmierci i życiu nastawionym na życie samo w sobie.

To pierwsze... to dla mnie niełatwy temat, ale przecież taki bliski. Życie takie trochę na przeczekanie. Nieplanowanie na dłuższy zakres czasu, nieinwestowanie, nieoszczędzanie. Zaniedbywanie różnych kwestii. Takie trochę życie chwilą, ale jak dla mnie, w tym konkretnym kontekście - pozbawione lekkości. Tak, jakbym powiedziała, że nie spodziewam się niczego dobrego, ot, żyję - ale i nie wiem jak długo to potrwa. Kiedy tak o tym teraz piszę, to trochę (na tyle na ile temat kojarzę, a raczej słabo) przypomina mi to oczekiwanie Świadków Jehowy na Armaggedon. Na zasadzie: nie warto się silić na nic szczególnego, i tak wszystko niebawem się skończy, raczej wcześniej niż później.

To takie totalne przeciwieństwo tego, co niesie ze sobą fraza memento mori - jeśli pamiętasz, że umrzesz, ale to sprawia, że bardziej doceniasz życie i się nim cieszysz - to jest naprawdę super i ja to doceniam. W tym czuję lekkość. Ale jej przeciwieństwem jest to... kiedy masz świadomość śmierci, bo ona przeszła gdzieś obok - i to odbiera Ci miłość do życia, entuzjazm i jakikolwiek apetyt na życie. Nie, tego nigdy nie będę wspierać.

Ktoś, kto te słowa wypowiedział, nawiązywał do utraty obojga rodziców dość wcześnie, do myśli, że może samemu nie będzie się żyło zbyt długo. To też mi badzo bliskie, w końcu miałam 21 lat kiedy zmarła moja mama. Nie sposób nie myśleć ani o tym, czy sama nie umrę wcześnie, ani też nie sposób nie myśleć o tym, że na zachorowanie na raka ma wpływ mnóstwo czynników, od genetycznych, przez środowiskowe, wszelakie zdrowotne, ae też emocjonalne: nastawienie do życia, świata i ludzi. Skoro pochłonęłam na ten temat kilka solidnych tomiszczy - wiem o tym aż za dobrze, czy jednak z tego korzystam? Niekoniecznie.

Jednocześnie bardziej niż kiedykolwiek mam świadomość, że nie da się tego zmienić za jednym zamachem, przejść z ciemnej na jasną stronę ot tak. Zmiana jest możliwa, ale małymi krokami, aż któregoś dnia się zaskoczę, jak już wiele razy: że mój sposób myślenia jest tak inny od tego, jaki miałam miesiące czy lata temu.

I taki cytat:

Bisi, co Ty wygadujesz? Wiesz, że kto się modli, ten zostaje wysłuchany, jeśli nie przez Boga, to przez siebie samego. Modląc się, mówisz sobie, czego naprawdę chcesz, czego naprawdę potrzebujesz. A kiedy już to wiesz, możesz tylko dążyć do celu. Sae, teraz rozumiesz?

Helen Oyeyemi "Mała Ikar"

Zadawałam sobie kiedyś pytanie, kiedy stałam się ufoludkiem? Teraz postawiłabym pytanie inaczej: kiedy zdanie innych zaczęło mnie definiować i zrezygnowałam z bycia sobą, chowając się pod kolejnymi warstwami oczekiwań bliskich mi ludzi?

Odpowiedź boli, ale brzmi: kiedy byłam dzieckiem.

Jakiś czas temu trafiła w moje ręce piękna książka. Piękna i wizualnie i piękna swoim przekazem. Charlie Mackesy: Chłopiec, kret, koń i lis. Po dniu spędzonym na słońcu z ową książką, wieczorem zagłębiłam się w nią... i serio, płakałam. Nad sobą w gruncie rzeczy. I nad tym, że czym jest akceptacja tak mocno odczułam lata po tym jak wyleciałam z rodzinnego gniazda, nie umiejąc do niego wrócić. Nad tym, że najwięcej o akceptacji nauczyli mnie ci, z którymi nie wiązały mnie nawet nikłe więzy krwi.

Przez lata pozwalałam, by zdanie innych mnie określało, stawiało mi jakieś tamy: temu, kogo wybieram, jak wyglądam, czym się zajmuję. Nawet, jeśli na odległość i nawet jeśli z dala, tylko w głowie, określało to moje życie i wpływało na moje decyzję. Nie powiem, że to się zmieniło z dnia na dzień. Ale zmienia się krok po kroku na lepsze.

Parę dni temu rozmawiałam o tym z przyjaciółką i to też trochę zabrało mi ciężar z ramion. Świat jet o niebo przyjemniejszy, kiedy mam obok ludzi, którzy akceptują, nie oceniają. Uczę się od nich akceptacji do samej siebie. I to jest piękne.

I taki cytat, który przyszedł do mnie, kiedy było mi szczególnie smutno i ciężko:

Świetlistość, źródło wszystkiego, przybiera więcej postaci, niż jest gwiazd na niebie – to pewne. By się rozjarzyć, wystarczy jej jedna dobra myśl. Ale jeden błąd może spalić w twoim sercu cały las, ukryć wszystkie gwiazdy na wszystkich niebach. I dopóki jego ogień płonie, dopóty zdradzona miłość czy utracona wiara może ci podsunąć myśl, że już po tobie, że nie możesz żyć dalej. Ale to nieprawda. To nigdy nie jest prawda. Bez względu na to, co robisz, bez względu na to, gdzie się zgubiłeś, ta świetlistość nigdy cię nie opuszcza. A dobro, które w tobie umiera, może się odrodzić, jeśli bardzo tego chcesz. Serce nie potrafi się poddać, bo nie potrafi kłamać. Odrywasz wzrok od przeczytanej strony, napotykasz uśmiech kogoś zupełnie obcego, i poszukiwanie zaczyna się od nowa. Nie jest tak, jak było. Nigdy. Zawsze jest inaczej. Ale nowy las, który odrośnie w okaleczonym sercu, czasem okazuje się dzikszy i silniejszy niż tamten sprzed pożaru. A jeśli tam pozostaniesz, w tym blasku swojego wnętrza, w tym nowym miejscu na świetlistość, wybaczając wszystko i nigdy się nie poddając, wcześniej czy później zawsze znajdziesz się tam, gdzie miłość i piękność stworzyły świat, i to będzie początek. Początek. Początek.

Gregory David Roberts: Cień Góry