Nie zapomnij oddychać

Ostatnie tygodnie są ciężkie. Myślę sobie czasem, że powinnam uważać na słowa, których używam, jednak... cóż. Któregoś dnia zdarzyło mi się pomyśleć, że czuję się bardzo pokaleczona: emocjonalnie, po mijających miesiącach. Parę dni później stłukłam dwa kieliszki, kalecząc się cienkim szkłem, parę dni później myjąc ostrze blendera "poprawiłam". W mniej lub bardziej niejasnych okolicznościach pojawiło się jakieś zadrapanie na mojej stopie, czerwona kreska...

W jakimś sensie mój ból przestał być tylko bólem "gdzieś tam w środku" ale też chyba właśnie to wydobycie go na zewnątrz stało się początkiem pożegnania z przeszłością, z przyczyną bólu. Tak już skutecznie. Jeśli przeszłam coś na kształt żałoby (po straconych relacjach, po straconych złudzeniach i nadziejach) to myślę, że czas iść dalej i jesień jest dobrym na to momentem, takim nowym początkiem.

I może te kolorowe, dziecięce (mocniej się trzymają! - tak sobie tłumaczę) plasterki na tych skaleczeniach i dawanie sobie czasu, by odpocząć, odespać i złapać oddech, to też jakiś obraz rzeczywistości: czas o siebie zadbać, jak o to małe dziecko, które pościerało kolana i się pokaleczyło, czas opatrzyć mu ranki plasterkami, przytulić, otrzeć łzy i zrobić mu coś dobrego do jedzenia, a później zabrać na huśtawki. I kupić mu czekoladę.


***
jak zatrzymać łzy
które płyną

to bolesne źródło
chociaż konieczne
bo pozwala zrozumieć
najważniejsze prawdy

nie płacze ten
kto nie kocha
nie płacze ten
kto nie traci

trzeba odejść
trzeba być daleko
żeby zatęsknić
żeby zobaczyć

Wacław Buryła

.. budzi we mnie mnóstwo emocji.

Nie bardzo umiem się w nich na razie rozeznać, choć stale próbuję.

Tego lata po raz pierwszy zaczęło mi się zdarzać pójść na chińskie jedzenie niedaleko mieszkania, celowo zostawając w domu telefon, mieć taki czas tylko dla mnie, z pysznym jedzenem, gapieniem się na zieleń, przechodniów, przejeżdżające samochody i myśleniem o wszystkim i o niczym.

Tego lata po raz pierwszy zdarzyło mi się też, że ktoś, kto tak bardzo przeniknął moje ciało w tańcu (nie umiem tego ująć lepiej) i zaczarował je, poruszył też serce, być może bardziej niż bym chciała, być może zupełnie bez wzajemności. Tego ostatniego nie wiem, ale mam nadzieję się niebawem dowiedzieć.

Tego lata po raz pierwszy od dawna rozszlochałam się w czyichś bezpiecznych ramionach w pewien letni wieczór, wtedy był tylko jego dotyk, czułość, słowa o tym, że "wypłacz to, co Cię boli, wiem, jak to jest"... kiedy kawałki mojego dawnego bezpiecznego świata rozsypywały się jeden za drugim w drobny mak. Obok nas przechodzili ludzie, w tle grała muzyka i tańczyli inni ludzie, my na zewnątrz, w ten letni wieczór przez krótki czas nie istnieliśmy dla świata wokół. Zapewne gdyby nie wypite tego wieczoru wino, nie powiedziałabym o sobie tak wiele, myślę, że jednak dobrze się stało: odkryłam, że choćbym nie wiem jak to przed sobą ukrywała, pewne kwestie bolą mnie równie mocno jak dawniej.

Tego lata straciłam ostatecznie kilka złudzeń. Straciłam nadzieję, że relacje, które się rozsypały, da się jeszcze uratować, w jakimś sensie przeszłam nad tym do porządku dziennego po tym, jak je opłakałam. Choć zawsze mam wrażenie, że jednak opłakałam nie dość.

Tego lata powoli zaczęła tracić na znaczeniu przeszłość, która bolała - powoli zaczęła zanikać, wspomnienia przestały być aż tak bolesne. To, co sprawiało ból tak bardzo i nieustannie nie dawało o sobie zapomnieć, powoli zaczęło niknąć, blednąć, tracić na znaczeniu. Oddychanie przestało być tak ciężkie, zwłaszcza oddech pełną piersią zaczął być bardziej możliwy.

Do tych więc godzin kierujemy kroki,
ich próbujemy sięgnąć wciąż na nowo;
nagle jest czuły ktoś na nasze słowo - 
i wszystkie słowa mają sens głęboki. 
Potem milczenie upragnione zda się, 
jak noc nadchodzi, od gwiazd wielkich wzniosła,
dwoje w ogrodzie jednym jakby rosło, 
a dziwny ogród ten nie kwitnie w czasie. 
A gdy tych dwoje potem się rozstanie, 
(po pierwszym słowie pójdą w różne strony) 
poznać się nigdy już nie będą w stanie, 
lecz każdy będzie większy i wzmocniony… 
Rainer Maria Rilke – Dziennik schmargendorfski

Pisałam o nim nieraz, jeszcze na starym blogu. Pan Uśmiech. Człowiek, który był wsparciem, kiedy było naprawdę źle, kiedy dopadły mnie ataki paniki i kiedy czułam się naprawdę paskudnie -fizycznie i psychicznie. Znajdował czas, kiedy tego potrzebowałam, nie uciekał od moich łez, sprawiał, że się uśmiechałam, choćby i przez łzy, rozśmieszał. Rozsądnie wyznaczał granice, wszak nie chciałby zostać źle zrozumiany, jeśli jest zaręczony i generalnie szczęśliwy w swoim związku.

Był taki moment, kiedy byłam nim zauroczona, jednak to minęło, przykryte masą innych doświadczeń, fascynacji i zachwytów, których nie brakowało.

Przez długi czas nawet pewna jednostronność (wszak to ja pisałam do niego zwykle, on rzadko zaczynał rozmowę pierwszy), była mi bardzo na rękę. I była OK.

Jednak coraz częściej go nie rozumiałam, miewał momenty, kiedy cała moja empatia nie wyrabiała, szczególnie, kiedy zostawiał bez odpowiedzi to, co najbardziej bolało, kiedy chciałabym, żeby raz a konkretnie napisał mi: daj mi w końcu spokój! Jednak on nigdy tego nie zrobił.

Jednak chyba najbardziej doprowadzało mnie do granic wytrzymałości to, że jeśli spotykaliśmy się na jakiejś większej imprezie, rozmawiał z innymi, tańczył, przytulał - omijając mnie. To niemal fizycznie bolało. Teraz być może powiedziałabym, że nie czuł się przy mnie swobodnie i to tyle, wtedy dobijało na maksa.

Zwłaszcza, kiedy miałam świadomość, jak Pan Uśmiech mimo całego stawiania granic i dbania by nie było niedopowiedzeń, jedna czy druga dziewczyna ulegała zafascynowaniu nim, robiła sobie nadzieje a ja mimochodem będąc tego świadkiem, patrzyłam na to spod zmarszczonych brwi i coraz bardziej miałam dość.

I kiedy wydawało się, że po wszystkich przykrych wymianach zdań, łzach i unikaniu kontaktu, wyjściach z imprezy wcześniej i łez wypłakanych w czyjeś ramię - nie ma już nic i nigdy nie będzie... Właśnie wtedt był ten wieczór, gdzie znów wpadliśmy na siebie na imprezie, a ja wychodząc z niej, wpadłam na niego znów. Spytałam, czy odprowadziłby mnie kawałek, on się zgodził i pogadaliśmy po raz pierwszy od kilku miesięcy. Nie powiem, niektórymi rzeczami mógłby mnie tylko bardziej skłonić do rzucenia w diabły całej znajomości, a jednak stało się inaczej.

Wydaje mi się, że po burzy ostatnich miesięcy, Pan Uśmiech jest jednym z nielicznych ludzi, z którymi chcę mieć kontakt, nawet jeśli rzadko i nawet jeśli trochę jednostronnie.

I taki cytat, trochę od rzeczy, a trochę nie:

- Wygląda na to, że bliskość jest stopniowalna. Czasem nie ulega wątpliwości, że jest, a czasem - że jej nie ma, i jest całe mnóstwo etapów pośrednich, gdzie tylko część kryteriów jest spełniona, na przykład ludzie są dla siebie ważni, lecz nie mają ochoty na odsłanianie się. Można na nich liczyć, pomogą w potrzebie, ale to będzie takie suche. Czasem słyszę od pacjentów: "Wie pani, ja bym chciała zakończyć to małżeństwo. Nie czuję się w nim szczęśliwa, czegoś ważnego mi brakuje. No, ale to przyzwoity człowiek. Wiem, że nigdy mnie nie opuści".

Zofia Milska-Wrzosińska

Lekcja nadal do odrobienia: to, że ja się zmieniam (choć nie jakoś drastycznie i z dnia na dzień), nie znaczy, że inni się zmieniają jakoś diametralnie. Powrót do jakiejś znajomości może mieć sens, jeśli po prostu rozluźniły mi się z kimś relacje, nie jeśli były jakieś punkty zapalne i przez to rozeszły się drogi. W kwestii antypatii i zastrzeżeń jestem zaskakująco stała, nieważne czy mijają tygodnie, miesiące, rok, czy parę lat... a niekiedy dekada. Odkrywam, że wiele rzeczy nadal budzi we mnie podobne emocje i nadal jest punktem zapalnym.

Mogę pracować nad sobą, mogę się zmieniać, mogę czytać mądre książki, medytować i być wdzięczna...

Ale nadal pewne rzeczy będą dla mnie ważniejsze od innych. I o to właśnie spinam się z ludźmi czasem.

Ścinam się znów i znów, po raz kolejny i gdzieś powoli do mnie dociera, że może wyjściem byłoby nie wracać, choćby nie wiem, jak bardzo kusiło i ciągnęło.

Ewentualnie jeszcze jedna rzecz: niezależnie od tego, jak idea bycia z kimś do mnie przemawia, nie widzę się aktualnie w związku z kimkolwiek. Albo skupiłabym się na kimś i zapomniała o sobie, albo nie umiałabym zadbać o kogoś na ten momet. Albo zwyczajnie nie spotkałam dotąd kogoś, dla kogo bym chciała coś zmienić.