Nie zapomnij oddychać

Dawno, dawno temu... miałam pomysł na rysunek, którego chyba nigdy nie udało mi się narysować. Pomysł był miej więcej taki: dziewczyna siedzi po turecku, z rękami opartymi na kolanach, zwróconymi wnętrzem do góry, tatuaże z jej ramion zamieniają się w motyle i odlatują.

Podobnie się czuję teraz.

Ostatnio mam wrażenie, że uwalniam się od kolejnych ograniczeń, do tego stopnia, że zaczynam się zastanawiać, kim właściwie jestem i co dla tej nowej mnie jest ważne.

Wczoraj, nie mogąc już znieść napięcia, które było moim udziałem, poszłam na rower. Mnóstwo słońca, zieleni, wysiłku... i paradoksalna decyzja, by po tym wszystkim pójść potańczyć pod chmurką.

I... nie pamiętam, kiedy ostatnio tak dobrze tańczyło mi się z kimś pewien wolny, bardzo przytulany taniec. To było zgoła magiczne. O ile czasem wychodzi dziwnie, tym razem mój partner poprowadził tak, że mając go obok siebie, nie myślałam o niczym, tak blisko, bardzo blisko siebie, że bardzo ok, było zamknąć oczy i dać się prowadzić.

Jasny gwint, to było po prostu niesamowite.

Motyle właśnie sobie odlatują w najlepsze, łaskocząc mnie w ramiona.

Od paru dni nie mogę sobie znaleźć miejsca. Trochę, jakbym odkryła, gdzie mi uciekała cała masa energii, chwilowo zatrzymała tę sytuację i nie bardzo wiedziała, skąd tak nagle, "na teraz" wykombinować bardziej akceptowalne jej ujścia. Bo jak na razie... nosi mnie i nie mogę znaleźć dla siebie miejsca. Jestem jakaś nieswoja i co do jednego nie mam wątpliwości: że jest dużo rzeczy, których chcę się podjąć i wygląda na to, że zaczynam mieć na nie siły i apetyt.

Nie sądziłam też, że rzeczy, o których na co dzień niewiele myślałam, aż tak mocno mnie przytłaczały. W dodatku rzadko wypowiadane na głos, owszem, były sobie "gdzieś tam", dopóki codzienność nie wyciągała ich na światło dzienne. Jednak będąc w cieniu, dalej odbierały siły, wyczerpywały samym swoim istnieniem i nie dawały przestrzeni na nic nowego.

Wszystko przez to, co działo się przez ostatnie tygodnie i miało swój finał w pewnej rozmowie.

Zalazła mi ona mocno za skórę. Rozdrażniła. Zirytowała. A zarazem przyniosła spokój. Nie mam pojęcia, jak jest możliwe takie połączenie, ale tak właśnie było. W każdym razie następnego dnia za jedną z lepszych opcji uznałam... no cóż. Hardkorową przejażdżkę rowerową połączoną z piknikiem na nadwiślańskiej plaży w towarzystwie M. Wróciłam do oporu zmęczona, spalona słońcem i ucieszona jak nie wiem co. Nie wiem, kto kogo bardziej zmęczył, wybierając nowe ścieżki i kombinując. Można by jednak rzec, że mamy teraz remis w zakresie widzenia drugiej osoby w sytuacji, kiedy robi z siebie idiotę. Jednak dawno też się przy nim tak nie śmiałam, nigdy też dotąd chyba nie mokliśmy w duecie i nie jedliśmy obiadu na odległej plaży, nie narzekaliśmy sobie oboje w taki sposób na nasze pokręcone życie, by się z tego później trochę śmiać. No i nigdy jeszcze M. nie wnosił mojego roweru po skarpie, po której nawet samemu było się ciężko wdrapać, zwłaszcza na bosaka, jak ja. Jak na to, że znamy się prawie osiem lat, to jednak duża rzecz.

Nawet jednak całe to popołudnie nie zmieniło faktu, że niewykorzystana energia domaga się ujścia i szuka sposobów, by coś nowego zaistniało.

Teraz w każdym razie trochę lepiej rozumiem, dlaczego tak często ostatnimi tygodniami byłam na zmianę zirytowana i totalnie wyczerpana. I skąd tak często pojawiała się wściekłość i poczucie, że balansuję stale na krawędzi katastrofy. Były momenty, kiedy bałam się, że w jakimś momencie wybuchnę i uszkodzę albo siebie albo otoczenie. Wiedziałam, co mnie przytłacza, jednak skala mnie mocno zaskoczyła. W dodatku dalej ledwie do przyjęcia jest dla mnie ignorowana dotąd myśl, że nikt mnie nie zamknął w więzieniu, tylko sama to zrobiłam, więc wypadałoby wziąć kluczyk, otworzyć i wyjść. A później zrbić zamieszanie.

Zwłaszcza, jak się ma tendencję, by wytykać innym, że wiedzą, co mogą zrobić, by było lepiej, a tego nie robią, tylko narzekają, że jest źle. Chyba jednak nie wypada być gołosłownym w tej materii. A przynajmniej nie chcę.

To chyba czas się wykazać.

Na razie trwają intensywne procesy myślowe, kombinowanie i porządki nie tylko w głowie. Sprzyja temu fakt, że rzeczywistość tak się jakoś posłuchała i rzeczy obiektywnie zawiłe, zaczęły się rozwiązywać z moją pomocą.

Bardzo to głupio, bo przynajmniej momentami zakrawa to na masochizm.
Niby wiem aż za dobrze, co w owym piekiełku jest, jak wygląda, a jednak co jakiś czas schodzę tam, by sprawdzić osobiście, przypomnieć sobie kolory, zapachy, faktury i odczucia.

Choć na dobrą sprawę powinnam zamknąć dobrze drzwi, zaryglować je i pójść, nie oglądając się za siebie, pewna jednego, że piekiełko samo sobie poradzi.

Nie wiem za bardzo jaki jest sens dobijania samej siebie, wchodzenia tam, gdzie nie powinnam, zastanawiania się nad tym, co właściwie powinno pozostać milczeniem.

Problem w tym, że jak w jakimś innym miejscu coś się zadzieje niedobrego i wspomnienia nie chcą odejść, ja znów nie bardzo umiem zaufać sobie, bo znów myślę, że może odzywa się masochizm, że może znów brnę w myśli, które trzeba by było po prostu uciąć i wszystko byłoby prostsze i lepsze.

Pod tym względem dość źle brzmią słowa wypowiedziane (a właściwie napisane) do kogoś parę dni temu. Rozmowa była o tym, że wcale nie jestem pewna, czy gdyby wiedział, jak siebie nie niszczyć to zapewne by tak zrobił. Dziś myślę sobie, że wcale pod tym względem nie jestem lepsza, bo... podobnie jak ów Ktoś, wiem, czego nie powinnam robić, ale właśnie to robię.

Choć właściwie to co do piekiełka - mam je również na co dzień: odpisywanie na wiadomości dotyczące ogłoszenia, które dałam w kilku miejscach (nie mając większego wyboru w tej kwestii) to też takie małe piekiełko.

Acz, jak to mówią:

Jeżeli idziesz przez piekło, nie zatrzymuj się, idź dalej. Wszystko się kiedyś kończy - Winston Churchill

I jeszcze TEN tekst o tym samym tytule.

Chciałam zmian, to je mam. Czas ogarnąć.

Po raz trzeci przewędrowałam sobie tą trasą, będąc w Trójmieście i mając trochę czasu tylko dla siebie. Pomiędzy kolejnymi "razami" zaczęłam za tym tęsknić, stało się to dla mnie takim troszkę rytuałem, czymś, co koniecznie chcę powtórzyć.

Cieszę się, że po powrocie z urlopu, z tego całego zachłyśnięcia się słońcem, Trójmiastem, morzem i miłym towarzystwem, mam jeszcze dwa dni takiego buforu, czasu na oddech i zaplanowanie tego, za co muszę się zabrać - wcześniej czy później.

Jest więc poniedziałkowe przedpołudnie, zza okna pachnie skoszoną trawą, obrabiam zdjęcia, ogarniam swoje bałagany i... staram się ani nie panikować, ani nie wkurzyć, a do obu odczuć jest mi niestety... nie tak daleko jak bym chciała.

Jednak zachwycające jest to, jak przez kilka dni moja parapetowa roślinność rozkwitła i jak piękna teraz jest, coś niesamowitego.

W każdym razie jak tylko pomyślę, jaki chaos mnie czeka... to staram się nie myśleć i pamiętać to:


Znam gorycz i zawody, wiem, co ból i troska,

Złuda miłości, zwątpień mrok, tęsknot rozbicia,

A jednak śpiewać będę wam pochwałę życia -

Bo żyłem długo w górach i mieszkałem w lasach.

Pamięcią swe dni chmurne i dni w słońca krasach

Przechodzę, jakby jakieś wielkie, dziwne miasta,

Z myślą ciężką, jak z dzbanem na głowie niewiasta,

A dzban wino ukrywa i łzy w swojej cieśni.

Kochałem i wiem teraz, skąd się rodzą pieśni;

Widziałem konających w nadziejnej otusze

I kobiety przy studniach brzemienne, jak grusze;

Szedłem przez pola żniwne i mogilne kopce,

Żyłem i z rzeczy ludzkich nic nie jest mi obce.

Przeto myśli me, które stoją przy mnie w radzie,

Choć smutne, są pogodne jako starcy w sadzie.

I uczę miłowania, radości w uśmiechu,

W łzach widzieć słodycz smutną, dobroć chorą w grzechu,

I pochwalam tajń życia w pieśni i w milczeniu,

Pogodny mądrym smutkiem i wprawny w cierpieniu.

Leopold Staff

Był swego czasu taki urokliwy obrazek z dialogiem, który brzmiał mniej więcej tak:

-Czego się możesz spodziewać zastanawiając się co jeszcze może pójść nie tak?
-Natychmiastowej odpowiedzi.

Tak więc, właśnie to przerobiłam w dwa dni.
Gorączka, alergia i na dokładkę jeszcze przynajmniej dwie rzeczy, które mnie autentycznie rozłożyły na łopatki, tak czysto fizycznie. Choć nie powiem, ma to swoje plusy, jak się człowiek czuje tak źle, że nic poza leżeniem nie wydaje się kuszącą opcją, to myślenie o rzeczach, które martwią, też nie idzie... na szczęście.

Niemniej jednak wróciwszy jako-tako do siebie, spakowałam się i znikam, wybywam i niech mnie moje zmartwienia zostawią w spokoju.

Sometimes someone says something really small and it just fits right into this empty place in your heart.

... ewentualnie kotem, co chodzi własnymi ścieżkami.

Ostatnie wydarzenia sprawiły, że zaczęłam szukać w swojej przeszłości momentu, kiedy zaczęłam się stawać takim ufoludkiem, co zawsze i wszystko raczej sam, co stara się większość rzeczy na własną rękę, bez pomocy innych. I odkryłam, że nie było chyba takiego jednego konkretnego momentu, że mimo całej (wmawianej mi  w dzieciństwie, mam wrażenie) nieśmiałości, od dziecka miałam poczucie, że mogę liczyć głównie na siebie i miałam... aż za bardzo własne zdanie.

Mniej lub bardziej zostało to ze mną do dziś, choć dziś jest więcej ludzi, którym wiem, że mogę zaufać. Choć zaufanie, ufność to jedno, a poradzenie sobie z lękami, kiedy się pojawią, czasem zupełnie irracjonalnie, z ponurymi myślami pod swoim adresem - to jedno. Zaufanie pomaga zacząć, ale dystans do swoich lęków i strachów pomaga nie zepsuć czegoś, co się dobrze zaczęło.

Jednak jeśli chodzi o bycie ufoludkiem... mam takie poczucie, że jako dziecko, które źle się czuło z nadmiarem bodźców - i w efekcie wolało spędzać czas samo - zyskałam miano odludka. I trochę takiego dziwaka, co to tylko książki i fantazjowanie. Powiedziałabym jednak, że dla mnie to była po prostu ucieczka: od nadmiaru bodźców, kłótni rodziców, szkolnych kłopotów.

Więc kiedy wyfrunęłam z domu, trochę na ślepo, trochę na wyczucie, popełniając masę błędów, próbowałam budować zupełnie inne relacje niż te, które znałam z domu. Tak dotarłam do miejsca, w którym jeśli mówię o kimś, że jest mi bliski, to znaczy, że możemy rozmawiać praktycznie o wszystkim, ale nie trzymamy się siebie kurczowo, jest w tym jakaś wzajemność... i z reguły nikt na nikogo nie krzyczy.

A jeśli zdarzy się, że ktoś na mnie krzyczy, niemalże kamienieję.

To takie wspomnienie z innej epoki mojego życia, styl rozmawiania, który przestałam rozumieć. Ciągnący za sobą również wymagania, oczekiwania i założenie, że nie ma sensu prosić, ale wymagać, to już tak.

Im więcej czasu mija, tym bardziej się od tego oddalam.

Nie mogłam się doczekać tego czasu. Długo wyczekiwany urlop, masa stresów, rzeczy na ostatnią chwilę i... urlop stał się rzeczywistością. Jednak ambitne plany uległy weryfikacji i początek urlopu zwyczajnie przespałam, a i otarłam się o chorowanie. W sumie nie narzekam: gdybym tylko biegała z miejsca na miejsce, obawiam się, że do pracy wróciłabym jeszcze bardziej zmęczona, niż przed urlopem. A tak odespałam, utonęłam w książkach, przetrwałam paskudne chwile i... tak mogę zacząć urlop właściwy, nad morzem.

Do "przetrwałam paskudne chwile" powinnam właściwie dodać: przegadałam, co mogłam przegadać z bliskimi mi ludźmi. Cieszę się, że ich mam wokół siebie.

Jednak... niezależnie od tego, czuję się nieco... odrętwiała.

I nie bardzo wiem co czuję. Jest dziwnie. Pewnie jeszcze do tego wrócę.

A tymczasem już myślę o tym jak w czwartek pójdę sobie na długi spacer i będę się gapić na morze i słuchać jego szumu... tak, ta wizja mi się podoba.

... to coś, co cechuje mnie bardziej, niż bym czasem pragnęła.

Zdjęcie powyżej zrobiłam jesienią zeszłego roku, tuż po tym, jak odebrałam moją przesyłkę. I choć później jeszcze nieraz bywałam w tej księgarni, odbierając zamówione książki, to do dziś to miejsce kojarzy mi się z tamtym pierwszym razem. Pamiętam, jak wtedy wracałam do siebie po chorowaniu i mimo dość ciepłego, wrześniowego dnia wyszłam z domu opatulona, żeby tylko nie rozchorować się znów. Wokół przelatywały suche, jesienne liście, przechodzili ludzie, a ja zostałam zahipnotyzowana. Pamiętam, jak siedziałam na ławce w parku i moje spojrzenie pochłonęła właśnie ta karta. Tak bardzo to zresztą o mnie. Nawet, jeśli od tego uciekłam.

Nie wiem, jak to możliwe, że po tylu złych doświadczeniach, czasem mimo wszystko bywam jak ufne dziecko, które chce widzieć w ludziach dobro i dobre intencje. Dziecko, które wierzy, że skoro samo jest w stanie przepracować problematyczne kwestie w swoim charakterze, podjąć jakąś pracę nad sobą... to inni też. Naiwność, która daje kolejne szanse i nadal, tak bardzo ma nadzieję, że ci, którzy dotąd byli chłodni i ranili, w końcu zrozumieją i obdarzą ciepłem, zrozumieniem i miłością.

Chyba najtrudniej zaakceptować, że nigdy nie będzie inaczej i nie ma na to nadziei - jeśli dotyczy to rodziny, szczególnie tej najbliższej. Zwłaszcza, jeśli już się kogoś straciło, tak definitywnie. Strata przyjaciół, miłości - też boli, równie mocno... tylko mimo wszystko, jeśli traci się kogoś z oczu, łatwie jest zapomnieć, przeboleć to z czasem. Tak to przynajmniej odbieram.

Choć nie powiem, taka otwartość i pewien rodzaj naiwności, jest czasem mi na rękę... W tym sensie, że gdyby moje doświadczenia miały mnie definiować, nie zaufałabym już nikomu, do niewielu bym się zbliżyła... i nie pozwoliła, by rany się zagoiły. Nie powiem więc, że to tylko brzemię... To jak z wrażliwością: i ciężar i dar, coś co zarazem czyni życie piękniejszym i bardziej bolesnym.