Nie zapomnij oddychać

Przeczytałam ostatnio książkę... No tak, w moim przypadku to nic nowego... pochłaniam książki. Ta jednak była reklamowana jako thriller... akcja, napięcie, dużo się dzieje. mrok, uzależnienie. A ja? Odebrałam ową książkę jako etiudę o samotności tak mocnej, że ciężko jest uwierzyć, że ktoś zrozumie a może i podpowie lepsze rozwiązania niż te, co mi siedzą w głowie.

Wyobraź sobie, że mrok zagościł w Twoim życiu na stałe... masz kogoś, kogo kochasz, dziecko z tą osobą... możesz zaufać i wiesz, że to ma sens. A jednak ukrywasz duży kawałek swojej przeszłości, bo to za ciężkie, bo to  nie znajdzie łatwego rozwiązania. Do tego stopnia, że jedyną sensowną opcją staje się upozorowanie własnego samobójstwa.

Dla mnie ta książka nie była thrillerem, mrokiem i czymś uzależniającym. Była za to studium samotności. Samotności tak głębokiej, że nie wierzysz, że ktoś, kto Cię kocha, może Cię zrozumieć.

Boli mnie nawet sama myśl o tym, że mogłabym wszystkie ważne dla siebie rzeczy chować w sobie i nie mieć choć jednej bratniej duszy, której mogłabym opowiedzieć o swoich lękach, obawach czy radościach.

Jestem tak bardzo, bardzo wdzięczna, że w moim życiu są takie osoby.

A to o TEJ książce było.

Kupiłam ostatnio swoją pierwszą matę do jogi i zamiast odkładać w nieskończoność odpalenie tych wszystkich filmików, które miałam pozapisywane, zaczęłam krok po kroku testować czy to dla mnie.
I też bardzo w związku z tym mam zamiar Dzień Kobiet spędzić bardzo miło bo w Łodzi na spotkaniu związanym między innymi z jogą. Będzie fajnie.

W ogóle bo ponieważ urlop, mam w końcu czas się wyspać, pooglądać odkładane od dawna filmiki, przeczytać książki, porobić rzeczy.

I mieć w końcu czas tylko dla siebie. To jest to!

Choć momentami czuję się trochę jak taki wolny elektron, który nagle poodłączał się od wielu miejsc, osób i przestrzeni, gdzie był podczepiony i ... nagle ma tyle wolności i przestrzeni, że nie wie co z tym zrobić.

A jednocześnie w miejsce tych pootwieranych przestrzeni pojawiają się ludzie, którzy chcą je zapełnić... i chcę tego też.

Oby tak dalej :)

Ostatnio dużo myślę, czytam ale też piszę o trudnych doświadczeniach. W większości to pisanie w zeszycie,tylko dla mnie, takie spuszczenie pary, ale czasem to nie dość. Chciałam się z Wami czymś podzielić, a może i przy tym dla samej siebie rzucić na to wszystko nowe światło.

I, paradoksalnie, nie chcę zbyt wiele pisać o tym, co mogłabym w swoim życiu nazwać owymi trudnymi doświadczeniami czy wręcz właśnie: traumą. Bardziej chciałabym napisać o czymś, co pomaga mi się wyzwolić z wpływu tych właśnie doświadczeń, być taka jaką chcę być, nie tylko płakać ale i się śmiać, doceniać i chwile samotności i ludzi wokół. Zwłaszcza, że ostatnie miesiące wiele zmieniły i zmieniają w tej materii, a czasem zrozumienie tych pozytywnych zmian przychodzi po czasie.

Taki cytat:

Trauma to nie to, co nam się przytrafia, ale to, co trzymamy w środku, gdy brakuje nam empatycznego świadka

Peter Levine, autor Somatic Experiencing

Pamiętam, jak wielokrotnie i jako dziecko i jako dorosła już osoba, płakałam w samotności, nie mogąc znieść emocjonalnego bólu i tak bardzo pragnęłam, by ktoś był obok, mając mocne poczucie, że już sama obecność by wiele zmieniła. Wtedy tego nie doświadczyłam, ale stało się tak o wiele później, a czasem były to bardzo zapadające w pamięć momenty. A zarazem, nawet w tych momentach, kiedy zdawać by się mogło, tak bardzo tęskniłam za czyjąś obecnością, coraz bardziej zatracałam umiejętność płaczu innego niż w samotności.

Jednym z takich momentów był masaż na który poszłam po raz pierwszy od wieków, poza tym na pewno pierwszy w takiej formie i ogólnie było to bardzo "na żywioł" i  w wielu aspektach "spróbujmy i zobaczmy co będzie". To właśnie w czasie tego masażu zdarzyło mi się coś, co do czego - jestem pewna, bardzo długo nie będę w stanie tego zapomnieć. I całe szczęście... W czasie masażu bardzo dobitnie odczułam, że są w moim ciele miejsca, co do których nawet nie miałam pojęcia, że noszą w sobie tyle bólu. Pod dotykiem dłoni masażysty poczułam tak dotkliwy ból, rozpłakałam się tak rozpaczliwie, że byłam dosłownie o włos od powiedzenia, że nie wytrzymam ani minuty dłużej. Jednak to minęło.

Pamiętam, jak później pomyślałam o tym momencie, że już nieraz tak płakałam... równie rozpaczliwie, do utraty tchu - ilekroć w moim życiu traciłam kogoś... coś... co nie zależało ode mnie, co do czego decyzja była bardzo poza mną, wszystkie te momenty, kiedy byłam totalnie bezbronna i nic nie zależało ode mnie. Pamiętam, jak już po samym masażu przestałam nawet w takich sytuacjach płakać tak rozpaczliwie - jakby gdzieś w środku czaiła się myśl, że... już nie muszę płakać "aż tak", że coś się uwolniło, że coś się zmieniło...

I parę słów bardzo a'propos teoretycznie o dziecku, ale myślę, że nie tylko:

Innymi słowy, trauma to cierpienie w izolacji. Dlatego jeśli chcesz, aby emocjonalna rana, której doznało Twoje dziecko, naturalnie się zagoiło, przede wszystkim - bądź przy nim i pozwól mu na czucie tego, co czuje. Bądź empatycznym świadkiem tego, co się dzieje w wewnętrznym świecie Twojego dziecka. Przyjmij z otwartymi ramionami wszystkie jego emocje i nie neguj jego doświadczenia. Pozwól mu się wypłakać, pozwól mu na złość, pozwól mu na smutek. Wszystko to jest naturalną reakcją na trudne doświadczenie i te emocje potrzebują bezpiecznej przestrzeni, w której mogą zostać swobodnie wyrażone. cytat STĄD

Miejsce bezbrzeżnego żalu i równie bezbrzeżnej rozpaczy zastąpiła świadomość, że w momencie, kiedy przeżywałam te zaplątane w ciele emocje, był przy mnie ktoś, towarzysząc mi - i sama świadomość, że w tym bólu nie byłam sama, to dla mnie bardzo dużo, jeśli nie coś bezcennego.

I jeszcze taki cytat...

Pięknie pisze o tym także Brene Brown. Od lat przekonuje, że tam gdzie jest najwięcej wstydu, chęci ukrycia się i odłączenia od ludzi (co niejednokrotnie ma miejsce w kontekście doświadczenia traumy), tam też potrzeba najwięcej nieosądzającego i akceptującego kontaktu z drugim człowiekiem, by ten wstyd rozproszyć. „Antidotum na wstyd stanowi empatia”, mówi Brown.

STĄD

Myślę sobie też, że to bardzo wiele zmienia na co dzień. Ostatnio podzieliłam się z przyjaciółką myślą o tym, że widzę, jak wejście w relację z kimś, kto szanuje moje granice i tego samego oczekuje ode mnie - sprawia, że przestaję chcieć tkwić w relacji, gdzie rzadko tak miewam, albo może nigdy nie miałam, na pewno nie na taką skalę. To leczy... w jakimś sensie.

I taki jeszcze cytat:

I wdzięczność, że był przy mnie człowiek, który trzymał dla mnie przestrzeń, „wysiedział” moje emocje. Wtedy też zrozumiałam jak ważna jest obecność drugiej ugruntowanej osoby, gdy mierzymy się z czymś trudnym. Bardzo to cenię w pracy z oddechem. Towarzyszenie bez oceniania. Czyste bycie. STĄD

Jest pięknie a będzie jeszcze piękniej, czuję to.

Staram się nie zapomnieć oddychać, tak bardzo a'propos tytułu tego bloga. Nie zapomnieć o oddychaniu, kiedy życie zapiera dech w piersiach, ale też wtedy, kiedy emocje biorą górę i przestaje się myśleć o czymś tak prozaicznym jak oddychanie.

Nie chciałabym więcej doświadczyć kłopotów z oddychaniem, jakie były moim udziałem w związku a atakami paniki.

Zdjęcie zrobione na plaży w Gdańsku, jednego z ostatnich dni stycznia, mimo ogólnie dość deszczowej i chłodnej, jednak zdążyłam zachwycić się słońcem, błękitnym niebem, tęczą... i zrobić zdjęcie przebiśniegom. Odetchnąć też zdążyłam - i dosłownie i mentalnie. Nie ma to jak czas tylko dla mnie, zwłaszcza, kiedy przejawia się w kawie z pistacjami i pysznym ciachu w pięknym miejscu, albo zwyczajnie - w spacerze po gdańskiej Starówce, po plaży i w Parku Oliwskim po zmierzchu.

Albo broszką w kształcie ważki, którą kupiłam w sklepie indyjskim, chodząc po Gdańsku.

Chwile sam na sam ze sobą, chwile z ludźmi, chwile z kotem. Miło.

Myślę sobie czasem, że choć tak bardzo chciałam uciec przed kilkoma rzeczami do Gdańska to one mnie dogoniły i tam... i może lepiej, że tak się stało.

Nie dość, że dogoniły, to pozwoliły się zaprosić na herbatkę i pogaduszki. Co z kolei zaowocowało przemyśleniami, rozmowami i pisaniem, pisaniem, pisaniem. Trochę, jakbym odsłoniła kolejny kwałek obrazka.

Niby od końca stycznia minęło już sporo czasu, to wspomnienie nadal jest we mnie tak bardzo żywe i niech tak zostanie.

Cenię te chwile, kiedy dzieją się rzeczy tak bardzo inne niż dotąd w moim życiu, tak bardzo cenne i tak bardzo napełniające mnie wdzięcznością.

Rozmowa, w której ktoś przyznaje, że się boi jednej rzeczy, która mogłaby się zadziać w naszej relacji. Spotkanie w gronie samych kobiet, tak bardzo siostrzeńskie i tak bardzo pozbawione tak częstej rywalizacji. Pierwsze przytulenie, oparcie głowy na czyimś ramieniu i pozwolenie, by pogłaskał mnie po głowie, nucąc cicho. Pierwszy raz doznane odczucie, że łapię "flow" w swobodnym tańcu,  z opaską na oczach, wśród ludzi, któzy też tańczą jak ja. Chwile patrzenia sobie w oczy. Chwile, kiedy dzwonię do kogoś i choć nie rozmawiałyśmy lata, ów ktoś poznaje mnie po głosie i cieszy się, że dzwonię. Chwie rozmów na tak bardzo wrażliwe i delikatne tematy z przyjaciółką. Mail, którego ktoś napisał do mnie nocą w odpowiedzi na moją wiadomość - tak bardzo otulający. Chwile, kiedy czuję, że wychodzę ze skorupki i przestaję się jeżyć wśród innych kobiet a zaczynam doceniać siostrzeństwo, którego mi tak brakowało. Momenty, kiedy dotyk na nowo koi, przestając się kojarzyć z negatywnymi emocjami i przekraczaniem granic.

Ciepło, poczucie bezpieczeństwa i bycia tak bardzo na właściwym miejscu.

Te wszystkie momenty, kiedy tak bardzo boję się że spłoszę tę ulotność, to piękno. I mam ochotę powiedzieć:

Trwaj chwilo, jakże jesteś piękna!

Johann Wolfgang von Goethe - Faust

A później robię wszystko, by te chwile zostały w pamięci, by do nich wracać, by dążyć do podobnych, by znów było pięknie. By było ciepło i słonecznie. By było bezpiecznie i dobrze.

Nie wiem, czego się spodziewałam po tym spotkaniu. I po tym, co mogę usłyszeć nad rozłożonymi kartami tarota. Choć... odkryłam dopiero dziś, że właściwie, to łatwiej byłoby mi usłyszeć, że to wszystko, co stało się moją zajawką, czymś, na co bez zastanowienia mówię TAK! - że to zły pomysł, że nie dla mnie, że powinnam przemyśleć... Oczywiście, zbuntowałabym się wtedy i zrobiła dokładnie przeciwnie, po swojemu, jakbym nie wiedziała, że robienie przeciwnie do tego, co mówi tarot Marcina - delikatnie rzecz ujmując, nie bywa dobrym pomysłem i raczej się nie sprawdza. Jednak tak, jak nie usłyszałam niczego negatywnego od najbliższych mi osób, tak niczego "na nie", nie usłyszałam tego dnia również. Wręcz przeciwnie i tego popołudnia moje oczy były tylko coraz bardziej okrągłe ze zdumienia.

Dopiero kilka tygodni później dotarło do mnie sedno: byłoby mi łatwiej, gdyby było trudniej. Umiem zmagać się z trudnościami, pokonywać własne granice i ograniczenia, znajdywać rozwiązania na kolejne problemy (choć ok, może i problemy na kolejne rozwiązania), zanim zdążę się porządnie zmartwić, już wiem, do kogo mogłabym napisać, z kim pogadać i co zrobić, co poczytać.

A co jeśli "dzieje się samo"?

Jeśli jednego dnia piszę krótką wiadomość... i od tej jednej wiadomości rusza lawina sytuacji, gdzie zdążę pomyśleć, że czegoś bym chciała i to się dzieje? Gdzie jednego dnia piszę w pamiętniku o tym, jak mi kogoś brakuje i jak bardzo chciałabym wiedzieć, czemu nasza przyjaźń się skończyła... a kilka dni później dostaję wiadomość: wiesz, znalazłam coś Twojego i chciałabym się spotkać?

I tak zaczyna się dziać każdego prawie dnia: jeśli tylko pomyślę, że czegoś pragnę, znajduje się ktoś, kto mówi mi coś cennego, co mnie nakierowuje, szukam i znajduję, wszystko się nagle łączy, zaczyna mieć sens i jakąś spójność. I nie jest to nic nowego w moim życiu... ja tylko zdążyłam zapomnieć, jak to jest, kiedy jest tak płynnie. I zdążyłam zapomnieć, jak bardzo wtedy trzeba uważać na słowa, którymi się mówi o własnych pragnieniach bo....

Zawsze nam mówiono: „Uważaj czego sobie życzysz, bo to może się spełnić.”.

Cecily von Ziegesar

Zdążyłam zapomnieć, jak to jest, kiedy "dzieje się samo" i kiedy nie trzeba walczyć o niemal każdą dobrą rzecz, wywalczać jej i stawać na głowie, by się zadziała. Przywykłam do wysiłku, jakoś automatycznie przypisując chyba więcej wartości temu, co osiągnięte z większym wysiłkiem.

A co z tym Słońcem? Nie znając kogoś, zanim jeszcze zdążyłam go spotkać, powiedziałam o tym kimś, że w przeciwieństwie do kogoś przypominającego noc, on jest Słońcem w samo południe. Kiedy wszystko zdążyło się zaplątać i przewócić do góry nogami, rozmawiając nad tarotem o relacji z tym Kimś, jako główna karta dotycząca tej relacji, pojawiło się Słońce właśnie. I chyba nie powinno mnie to dziwić. Choć nieodmiennie staram się nie patrzeć na niego jedynie z zachwytem, pamiętać, że jeśli widzę w nim światło, to jedynie dlatego, że mam je również w sobie.

Choć odczucie tego, że nie jestem ani lepsza ani gorsza od innych... chciałabym, by stało się kiedyś stanem na co dzień, nie jedynie od czasu do czasu.

Trochę sama siebie nie poznaję ostatnio...

Niebawem skończę swój projekt 365 dni zdjęć - każdego dnia jedno zdjęcie, taki mój niby-Instagram na blogu. Nie wiem kiedy to się stało, że stuknęło mi ponad 330 zdjęć, a w lutym 365 - i na tym skończyć mam zamiar. Nie spodziewałam się po sobie takiej wytrwałości, może więc powinnam przestać patrzeć na siebie jak na kogoś niezbyt wytrwałego, łatwo się zapalającego i łatwo tracącego zapał?

Podobnie z wdzięcznością. Moja apka mówi mi, że to już ponad 470 dni pod rząd napisałam każdego dnia o kilku rzeczach, za które jestem wdzięczna. Czy to coś zmienia? Tak bardzo dużo.

Bieganie powoli staje się dla mnie czymś, bez czego czuję, że mnie "nosi" i nie mogę usiedzieć w miejscu, no po prostu czas iść pobiegać i koniec. Jednak jest coś na poły uzależniającego w tym poczuciu totalnej euforii po bieganiu i lekkości. I po tym chwilowym spadku i poczuciu totalnego wyżęcia - czuję się lepiej niż przed samym bieganiem. I do tego uczucia wracam.

A jednocześnie: znów gram w Habiticę. Więcej o tej grze TU a od siebie tylko dodam, że już kiedyś mi się sprawdziła, a teraz sprawdza się znów...po wielokroć.

I.... ostatnio w ramach zaopiekowania się sobą pojechałam do Gdańska, miło spędzając czas sama, z kumpelą i jej kotem.

I taka piosenka na dziś TU.