Lekcja nadal do odrobienia: to, że ja się zmieniam (choć nie jakoś drastycznie i z dnia na dzień), nie znaczy, że inni się zmieniają jakoś diametralnie. Powrót do jakiejś znajomości może mieć sens, jeśli po prostu rozluźniły mi się z kimś relacje, nie jeśli były jakieś punkty zapalne i przez to rozeszły się drogi. W kwestii antypatii i zastrzeżeń jestem zaskakująco stała, nieważne czy mijają tygodnie, miesiące, rok, czy parę lat... a niekiedy dekada. Odkrywam, że wiele rzeczy nadal budzi we mnie podobne emocje i nadal jest punktem zapalnym.

Mogę pracować nad sobą, mogę się zmieniać, mogę czytać mądre książki, medytować i być wdzięczna...

Ale nadal pewne rzeczy będą dla mnie ważniejsze od innych. I o to właśnie spinam się z ludźmi czasem.

Ścinam się znów i znów, po raz kolejny i gdzieś powoli do mnie dociera, że może wyjściem byłoby nie wracać, choćby nie wiem, jak bardzo kusiło i ciągnęło.

Ewentualnie jeszcze jedna rzecz: niezależnie od tego, jak idea bycia z kimś do mnie przemawia, nie widzę się aktualnie w związku z kimkolwiek. Albo skupiłabym się na kimś i zapomniała o sobie, albo nie umiałabym zadbać o kogoś na ten momet. Albo zwyczajnie nie spotkałam dotąd kogoś, dla kogo bym chciała coś zmienić.