Odkąd zaczął się listopad, znalazłam dla siebie więcej czasu, by odetchnąć, niż w ciągu kilku poprzednich tygodni.

Nie jest to dla mnie łatwe: staram się nie traktować tego, jak egoizmu, uciszyć wewnętrzną maruderkę i dać sobie szansę, by poczuć się lepiej, nabrać sił po wcześniejszych szaleństwach.

Na pewno pomógł mi nieplanowany wcześniej urlop i możliwość zajęcia się przede wszystkim przeczami sprawiającymi przyjemność, relaksującymi, odrywającymi od rzeczywistości, czy po prostu takimi, na które ostatnio zupełnie nie było czasu.

Na pewno pomogło mi kilka rozmów z ludźmi, którzy mają otwarte głowy i których madrość nie przestaje mnie zadziwiać mimo upływu czasu.

Inna rzecz, że spotkania z ludźmi, których lubię podnoszą mnie na duchu, a w mijającym tygodniu takich spotkań zdecydowanie nie brakowało.

A inną zupełnie bajką są wszystkie mądre i fascynujące rzeczy, które ostatnio znajduję w sieci, czytam, słucham i się troszkę inspiruję, pytanie co z tego zostanie ze mną na dłużej, zostaje otwarte.

A poza tym... niebawem napiszę więcej o czymś, co zapowiada troszkę poniższy wiersz... o rzeczach, których nie chcemy, choć są potrzebne i dobre.


Pomódl się o to czego nie chcesz wcale
czego się boisz jak wiewiórka deszczu
przed czym uciekasz jak gęś coraz dalej
przed czym drżysz jak w jesionce bez podpinki zimą
przed czym się bronisz obiema szczękami
zacznij się wreszcie modlić przeciw sobie
o to największe co przychodzi samo

ks. Jan Twardowski