Ta jesień chyba bardziej niż jakakolwiek inna sprzyja refleksji i za sprawą trochę zwolnienia tempa a trochę dania sobie na to szansy, pozwala mi uporządkować sobie trochę w głowie różne rzeczy, a część z nich... zostawić za sobą.

Ostatnio na miłym, kobiecym "sabacie" rozmawiałyśmy o tym, jak ważne jest zdanie sobie sprawy, co nas odżywia, a co nam zabiera energię - i że wiedzieć, to jedno, ale często sama świadomość nie wystarczy, można wiedzieć i nie robić z tej wiedzy użytku, dalej robić to, co energię zabiera. Bo to chociaż się zna, a co zostanie, jeśli się odrzuci to, co bolesne a znane na rzecz nieznanego?

Właśnie, co rozumiem przez "sabat"... cóż, spotkanie na które poszłam po raz pierwszy i zapewne nie ostatni, mam na myśli kobiecy krąg, organizowany przez dziewczynę, której bloga czytam od dawna, którą cenię i z którą myślę, że nadajemy na podobnych falach. Zdecydowanie warto było tam pójść i przekonać się, że chyba właśnie tego mi brakowało i tego właśnie potrzebowałam.

Jest w tym jakaś magia mimo wszystko i coś, o co tak trudno w tym dzikim pędzie, w który tak często wpadamy...

Odlatują w przestrzeń międzyplanetarną w wietrze czasu rozbłyski chwil, co są moim losem. Moment, kiedy się topiłem w rozsłonecznionej, letniej rzece z gorzkim zapachem ziół w ustach. Sekunda, kiedy zobaczyłem dziki, przerażający akt kopulacji dwojga ludzi. Mgnienie, kiedy strzeliłem do przyjaciela w mroczną, gwiaździstą noc, pełną wilczych chórów. Minuta, kiedy zdradziłem siebie i swoich przyjaciół. Najkrótsza wieczność, kiedy czekałem na krwotok orgazmu w oczach cudzej żony. Mignięcia rozpaczliwych, samobójczych nocy. Lecą te rozbłyski chwil jak świetliki w wiecznej ciemności niesione wiatrem czasu. Podobne jedne do drugich, do setnych, milionowych. Takie same, nie-rozpoznawalne, jednakowe. Droga mleczna z okruchów naszego istnienia. Wielki szum ludzkiej egzystencji.

Tadeusz Konwicki "Mała Apokalipsa"