Nie zapomnij oddychać

Kim jestem w swojej własnej opowieści ostatnio? Sama do końca nie wiem.

Szukam swojej ścieżki, czy to rozwijając się w masażu lomi lomi, czy to wysyłając kolejne CV i chodząc na rozmowy w sprawie pracy, czy to ucząc się pracy z energią. Doczytując porzucone ksiażki, albo porzucając je na dobre. Mierząc się z trudnymi emocjami, swoimi i innych. Ale też, sprzątając chaos wokół siebie, próbując nowych rzeczy, gotując jesienne pyszności, zmywając po gotowaniu, częstując bliskich pysznymi rzeczami... łapiąc oddech, czasem dopiero wtedy, kiedy ciało to na mnie wymusi niestety.

A zarazem, wielu rzeczy zwyczajnie nie chcę przyjąć do wiadomości, nie chcę się z nimi mierzyć i jak wkurzone dziecko tupię nogą (tylko mentalnie!), hej, to nie tak miało być, ja nie chcę!

I czasem, ale tylko czasem mam po prostu dość. 

A później na nowo wyruszam w drogę, robię kolejny krok, zapominam o przykrościach, albo chociaż odsuwam je na trochę na bok.

I powtarzam za Rumim:

Po raz pierwszy od czterech lat doświadczyłam takiego spotkania w gronie pięknych ludzi, a zarazem - historia zatoczyła koło. Spotkałam tam kogoś niewidzianego całe wieki, kogoś, kto był powodem, by cztery lata temu iść na podobne spotkanie - i gdybym była dawną sobą, to spotkanie sprzed lat wpłynęłoby na całe moje doświadczenie tego wczorajszego wieczoru, psując mi nastrój i kładąc się cieniem na wszystkim co piękne, dobre i przyjemne. A przecież dużo było tego, co karmiące, dobre i wartościowe.

Bardzo się ucieszyłam, że te dwa momenty w czasie dzieliło tyle doświadczeń - i dobrych i złych. I że nie ma już powrotu do przeszłości. Że po wielu zdaniach starego rozdziału trzeba postawić kropkę i ... zacząć pisać nowy rozdział. 

Tak więc doświadczałam, z zachwytem przyjmując, że nie tylko ja czytelniej dostrzegam swoje granice, ale jestem pod wrażeniem tego, jak inni są czuli na moje granice i jak nie chcą ich przekroczyć. Jak wiele nas dzieli ale jednak mnóstwo łączy. Jak wiele emocji wisi w powietrzu, a jednak jest bezpiecznie. Jak dużo się dzieje energetycznie, a jednak nadal jest ok. Doświadczenia z warsztatów z Kołem Zgody zdziałały swoje - to na pewno. 

A więc? Jesteśmy razem w tej przestrzeni, często z zupełnie innych światów.

I nadal stoimy twardo na ziemi, jak drzewa, które korzeniami wrastają w ziemię, a ich konary sięgają daleko w niebo, będąc domem dla ptaków, gościem dla wiatru i chmur. Już nigdy nie będzie dla mnie zachwycające odrywanie się od ziemi, wzloty i wglądy zdala od gruntu... już nie. Jeśli duchowość to taka, która zmienia codzienność na lepsze. Która buduje a nie niszczy relacje. Piękne słowa to nadal tylko słowa, a ja wolę życie i codzienność.

Paradoksalnie, jakiegoś rodzaju ukojeniem była dla mnie myśl, że tego spotkania nie traktuję jako czegoś, co potencjalnie mogłoby zmienić moje życie na lepsze. Moja codzienność jest ok, a to jeden wieczór, nawet jeśli magiczny. Moim fundamentem, gruntem są relacje, które mam na co dzień, do których wrócę. Przyjaciele, którzy są od lat. Ludzie, od których będę się znów uczyć. Ludzie, którzy wrócą do mnie na lomi i nowi, którzy się pojawią. Miejsca, do których wrócę, bo gdzieś w toku zwykłych dni stały się tymi, do których chcę i będę wracać. By się uczyć, doświadczać, łapać oddech. By słuchać jak śpiewają tam ptaki i jak pluszcze czysta woda w jeziorze, by patrzeć jak nocą błyszczą gwiazdy na niebie i jak zapada cisza przerywana jedynie szczekaniem z pozoru groźnych, wielkich psów.

Jak w kalejdoskopie przemknęły mi przez głowę obrazy. Pierwszy raz, kiedy pojawiła mi się w głowie myśl o wyjeździe ceramiczno-ajurwedyjskim do T. Pierwsze pojawienie się tam, rozmowy. Pierwsze doświadczenia w pracy z energią. Powroty, już po to, by się uczyć. Przeszłość, która wraca we wspomnieniach, ale tym razem nie zamierzam się zapaść i o tym rozmawiam. Czy to dobry pomysł, przekonam się z czasem. 

Na razie czuję się jak to drzewo: korzenie w ziemi, gałęzie tam, gdzie szumi wiatr i latają ptaki. I nie ma nic piękniejszego. 

Zachwycam się słońcem i jeszcze świeżą zielenią. Już nie tak prażącym słońcem, ale dalej grzejącym. Wiszącym jednak w powietrzu zapachem jesieni. Choć z pozoru nie zmieniło się nic, zmieniło się wszystko. I zmieni się jeszcze więcej.

Nie będę znów sobie obiecywać, że znów napiszę, że wrócę do regularnego pisania. Takie deklaracje z reguły nie działają. Ale może jednak napiszę coś więcej niż tylko ten wpis? Oby!

Zawsze mi się wydawało, że kurs masażu to odległa przyszłość, wizja, która ma szansę stać się rzeczywistością... kiedyś tam. A tymczasem mogę powiedzieć, że już masuję lomi lomi i że to piękne doświadczenie - i dla mnie, jako osoby dającej to doświadczenie i dla osoby je przyjmującej.

A zarazem moje życie już od dawna nie jest zwykłe, choć czasem ta jego niezwykłość wydaje mi się totalnie nadmiarowa i zaczynam marzyć o nieskomplikowanych dniach, nieskomplikowanych relacjach i .... czy aby na pewno zgoła niewyróżniających się niczym szczególnym dniach?

Taki tymczasem cytat:

Mniej eufemistycznie: bywało kiepsko, ale teraz to zabrakło już skali.

Mój tata jest w szpitalu, z diagnozą tego samego na co naście lat temu zmarła moja mama. A moja siostra traktuje mnie jak czarną owcę, na którą można napaść "bo tak".

Spłakałam się okropnie, spędziłam weekend tulona przez przyjaciół, w poniedziałek widzę się z terapeutą.

Dam radę, jakoś - ale momentami na to wszystko cokolwiek brak sił.

I o dziwo, cały czas uczę się nowych rzeczy i uświadamiam sobie ile jeszcze nie wiem, ile jeszcze nowych nazw kwiatów mogę odkryć z kolejną wiosną.

Na dobrą sprawę, moje emocje dopiero teraz dochodzą do względnej równowagi po doświadczeniach grudnia, stycznia i lutego. Gdyby chodziło tylko o zmęczenie pracą, ogólną sytuacją - byłoby ciężko, a jednak na to nałożyły się jeszcze niepoogarniane chaosy ludzi, którzy przynajmniej w teorii pomagają innym i wspierają ich w powrocie do dobrostanu. Niby już się przekonałam nieraz, że często mniej w tym altruizmu, a więcej załatwiania własnych spraw, a jednak cóż, znów jestem boleśnie zaskoczona. 

I kiedy znów przyjdzie moment tęsknoty za dobrymi chwilami, przypomnę sobie swoje własne stwierdzenie, że nie ma w moim życiu miejsca na ludzi, którzy na moje słowa o tym, że czuję się niekomfortowo z ich zachowaniem i źle z tym, że nie robią tego, na co się umówiliśmy, mówią o szatażu emocjonalnym i że sobie nie życzą takich zachowań z mojej strony. Plus mówią dużo o duchowości, która tak daleko jest od przyziemnych spraw, że nawet nie widzi już gruntu pod nogami i to od dawna.

Nawet pisząc to, czuję obawę, że i tu zaraz znajdzie się nieprzyjazny obserwator i odbije się to dla mnie echem. Niby nieprawdopodobne, ale jednak zdarzyło się już raz: boleśnie się wtedy przekonałam że kobiecy krąg kobiecym kręgiem, zamknięta grupa dla kobiet zamkniętą grupą, a nadal są kobiety, dla których lojalność mężczyźnie jest najcenniejszą wartością i nawet z owego kręgu wyniosą to, co uznają za stosowne. I to nawet w sytuacji, kiedy pisząca nikogo nie wymienia nawet z imienia i jasno zaznacza, że potrzebuje się po prostu wygadać, bo całokształt ją przerósł i zwyczajnie nie radzi sbie z zainstniałą sytuacją.

Piszę to w dużym stopniu też po to, by jakiś etap za sobą zamknąć. 

I kurczowo się chwytam moich porannych rytuałów, zaczynania dnia od praktyk oddechowych zaleconych mi przez mojego nauczyciela, rzeczy, które dzień po dniu zmieniają moją codzienność na nieco lepszą, ale też drobnych rzeczy, które cieszą, ludzi, którzy są stale obok. I to już całkiem dużo w tym całym chaosie.

Przestaję pisać, ale za jakiś czas "swędzi mnie klawiatura" i znów piszę tu parę słów. Później znów znikam i znów wracam. Może tej wiosny szczególnie tego potrzebuję, bo zmienia się u mnie dużo.

Choć w sumie - zmiana to u mnie nic nowego.

Zwłaszcza wiosną.

Tej wiosny jednak, choć staram się zwykle nie żałować tego, co było, do kilku sytuacji i kilku osób wracam myślą i chyba są dla mnie wyjątkiem w tym zakresie. Tak, w różnym stopniu żałuję, że te osoby i te sytuacje zaistniały w moim życiu, nawet jeśli doprowadziły do czegoś dobrego.

A jednak jest wiosna, mam się całkiem dobrze, zmieniam trochę na lepsze swoje życie, dużo czytam, mnóstwo koloruję, spędzam czas z wąską garstką ludzi, eksperymentuję kulinarnie. Jest ok, jak na obecną sytuację nawet bardzo, bardzo ok. A tymczasem:

Moje serce zawiera w sobie każdą formę,

zarówno pastwisko dla gazeli,

jak i klasztor chrześcijańskich mnichów.

Jest świątynia dla wyznawców bożków,

i święty ołtarz dla pielgrzymów.

Jest tablica Tory i sury Koranu.

Podążam za religią Miłości

i idę tam, gdzie zawiedzie mnie Jego wielbłąd.

To jest prawdziwa wiara;

To jest prawdziwa religia

Ibn Arabi