Cenię te chwile, kiedy dzieją się rzeczy tak bardzo inne niż dotąd w moim życiu, tak bardzo cenne i tak bardzo napełniające mnie wdzięcznością.

Rozmowa, w której ktoś przyznaje, że się boi jednej rzeczy, która mogłaby się zadziać w naszej relacji. Spotkanie w gronie samych kobiet, tak bardzo siostrzeńskie i tak bardzo pozbawione tak częstej rywalizacji. Pierwsze przytulenie, oparcie głowy na czyimś ramieniu i pozwolenie, by pogłaskał mnie po głowie, nucąc cicho. Pierwszy raz doznane odczucie, że łapię "flow" w swobodnym tańcu,  z opaską na oczach, wśród ludzi, któzy też tańczą jak ja. Chwile patrzenia sobie w oczy. Chwile, kiedy dzwonię do kogoś i choć nie rozmawiałyśmy lata, ów ktoś poznaje mnie po głosie i cieszy się, że dzwonię. Chwie rozmów na tak bardzo wrażliwe i delikatne tematy z przyjaciółką. Mail, którego ktoś napisał do mnie nocą w odpowiedzi na moją wiadomość - tak bardzo otulający. Chwile, kiedy czuję, że wychodzę ze skorupki i przestaję się jeżyć wśród innych kobiet a zaczynam doceniać siostrzeństwo, którego mi tak brakowało. Momenty, kiedy dotyk na nowo koi, przestając się kojarzyć z negatywnymi emocjami i przekraczaniem granic.

Ciepło, poczucie bezpieczeństwa i bycia tak bardzo na właściwym miejscu.

Te wszystkie momenty, kiedy tak bardzo boję się że spłoszę tę ulotność, to piękno. I mam ochotę powiedzieć:

Trwaj chwilo, jakże jesteś piękna!

Johann Wolfgang von Goethe - Faust

A później robię wszystko, by te chwile zostały w pamięci, by do nich wracać, by dążyć do podobnych, by znów było pięknie. By było ciepło i słonecznie. By było bezpiecznie i dobrze.