Nie zapomnij oddychać

Kiedy mówiłam, że mam za dużo kontaktu z ludźmi... teraz mam kontakt z paroma osobami w pracy, a poza pracą... tylko z tymi co są blisko.

Kiedy mówiłam, że nie mogę znaleźć czasu na medytację częściej... sorry, właśnie dziś, mimo naprawdę parszywego zakończenia dnia, medytowałam po raz 44 pod rząd, nie sądziłam, że to możliwe.

Kiedy chciałam zmienić miejsce pracy... i pracuję teraz w innym miejscu budynku.

Kiedy myślałam sobie, że potrzebuję czasu dla siebie, na zaopiekowanie się tym, co się we mnie pojawia. I teraz większość czasu spędzam właśnie tak.

Kiedy mówiłam, że no nie ma opcji, nie mam kiedy czytać tylu książek, chodzić na rower, gotować i robić mnóstwo innych rzeczy...które może i bardzo warte zrobienia, stale jednak przegrywały z "ważniejszymi"...

... to zdecydowanie nie taką sytuację jak obecna - miałam na myśli.

A jednak, znajduję w niej teraz jasne strony. I bardziej niż kiedykolwiek tych jasnych stron łaknę.

I taki cytat bardzo na temat:

-Czy Twoja szklanka jest do połowy pusta czy do połowy pełna? - zapytał kret.
-Chyba jestem wdzięczny, że w ogóle ją mam - odpowiedział chłopiec.

Charlie Mackesy: Chłopiec, kret, koń i lis

Drugą stronę tej historii poznałam dziś, życząc komuś, by nawet przykre sytuacje przyniosły mu dobro, a ten ktoś odpisał mi, że życzy mi by dobre sytuacje szybko straciły znamiona przykrości... Nie minęło kilka godzin, a naprawdę bardzo, bardzo mocno zapragnęłam, by tak się faktycznie stało.

Czasem myślę, że jestem nieco skrzywiona nawet w sytuacji, kiedy zadziało się coś przykrego, a ja myślę o tym, że tak bardzo jestem wdzięczna, że są ludzie, którzy są obok właśnie wtedy, że przekonuję się, że mogę na nich liczyć, nieważne, jak bardzo jest dobrze i nieważne jak bardzo jest źle.

Więc, choć jest momentami ciężko, mam nadal za co być wdzięczna.

A w głośnikach, cóż... moja MIŁOŚĆ

Chodzę tymi samymi parkowymi alejkami co rok temu, zachwycam się wiosną jak rok temu, niby nic się nie zmieniło, a zmieniło się wszystko i nie mam wcale na myśli tego, że teraz przez ten park idę w maseczce.

Trochę mam kłopot z przypomnieniem sobie, jak się czułam rok temu i trochę kim byłam. Przez ten rok zmieniło się tyle, że właściwie ciężko mi skojarzyć, kim byłam, zanim to wszystko się zadziało.

Jaka wtedy byłam?

Albo może inaczej: jakich doświadczeń nie miałam?

Obce mi było doświadczenie pójścia do tarocisty (btw, polecanego przez Katarzynę Nosowską, zupełnie słusznie!) i rozmowy nad kartami tarota o swoich skomplikowanych sprawach.

Nie wiedziałam, jak to jest obawiać się, że kleszcz znaleziony na skórze mógł mnie zarazić boreliozą i iść do lekarza, by mnie go pozbawili (na szczęście obyło się bez poważniejszych konsekwencji).

Nie miałam też zielonego pojęcia, że ktoś, kogo nazywałam przyjacielem, choć zranił mnie już kilka razy, może zranić mnie znów, a zaboli to tym dotkliwiej, bo zrani bardzo bliską mi osobę. Teraz już to wiem... po wielu miesiącach czasem moja głowa dostaje bzika i wypiera, że ktoś taki jak B. w ogóle istnieje. Łącznie z zapomnieniem o urodzinach, a jakże.

Obca mi też była wiedza, że moja najbliższa rodzina, choć od dawna mnie nie wspiera, może jeszcze tak solidnie mnie skaleczyć, że zamknę bloga i przeniosę się tutaj. Dla odmiany wiele miesięcy później dowiem się, że ktoś inny z mojej najbliższej rodziny wesprze mnie bardziej, niż mogłabym się spodziewać.

Nie wiedziałam też, że choć moje ciało tak bardzo się zbuntuje, będę w stanie do tego stopnia dołożyć starań, by jednak wyjechać nad Bałtyk z moją przyjaciółką.

Nie sądziłam, że to, co najbardziej mnie emocjonalnie mnie przeczołgało, te niezrozumiałe dla mnie reakcje ludzi, będzie tym samym, za co będę czuć wdzięczność, bo po czasie cierpienia sprawiło, że zrobiłam dla siebie rzeczy, które pozwoliły mi się sobą zaopiekować, a w dłuższej perspektywie też zbliżyć się do tego, by samą siebie zaakceptować, polubić, a może kiedyś, z czasem pokochać.

Nie przyszłoby mi też do głowy wtedy, że poczuję aż taką ulgę, że nie będę już mieszkać z kimś, kogo nawet lubiłam, ale z kim nie czułam się dobrze. Odczułam to najmocniej, kiedy nasze ścieżki się rozeszły.

Zupełnie nie pomyślałabym też, że kiedykolwiek uznam, że potrzebuję masażu, ani, że pójdę na masaż do kogoś, kogo nie znam (nic ponad informacje z fanpejdża na fb, który zresztą podpowiedział mi zam fb), do jego prywatnego mieszkania - i że to tak wiele dla mnie zmieni na lepsze.

Ja sprzed roku nie brała pod uwagę ani pójścia na kobiecy krąg i to więcej niż raz, pójścia na ceremonię kakao, ani na masaż do kogoś, kogo tam miałam okazję troszkę bliżej poznać, ani tym bardziej, pójścia na jogę kundalini, odkrycia ajurwedy dla siebie, rozważenia wyjazdu do Toskanii, by uczyć się masażu (teraz bym tam właśnie była), picia kakao ceremonialnego sama dla siebie... ale też Sylwestra spędzonego na końcu świata z ludźmi, których bardzo mało znałam.

A jednak to wszystko się zdarzyło i nie umiałabym wyrazić, jak bardzo jestem za to wdzięczna. Piszę o tym nie bez powodu, zadzieje się niebawem dużo u mnie i chciałabym zamknąć za sobą jakieś drzwi, pisząc o tym wszystkim.

A co do wdzięczności...

Moja matka zawsze powtarzała, że zaufanie przygotowuje grunt pod wybaczenie. Wiara i zaufanie są niezbędne, tworzą glebę, w której dopiero może zakorzenić się przebaczenie. Po nim zwykle następuje wdzięczność, która potrafi przyjmować najróżniejszą postać, podobnie jak w najróżniejszej postaci występują podawane gościom przekąski. Jej zdaniem, jest ona formą wyrażania zadowolenia, swoistą odpłatą za możliwość robienia w życiu tego, co się kocha. (...) Moja matka powtarzała, że wdzięczność powstrzymuje strach. Jeżeli skupia się uwagę na tym, co się ma, posiadane dobra się pomnażają, jeśli jednak choć przez chwilę pomyśli się o tym, co budzi lęk, strach się potęguje i sprawia, że człowiek się cofa, zamiast się rozwijać. Dlatego dziękowała za wszystko, co jej się przytrafiało, nawet za zło; dziękowała za to, że zostawił nas mój ojciec. (...) Mawiała też, że wszięczność wydobywa na światło dzienne różne brzydkie sprawy, a dobre życie polega między innymi na tym, żeby mierzyć się z nimi i w ten sposób się od nich uwalniać.

Piasek, plusk wody... muszle. Cisza. Delikatne przebłyski słońca przez chmury. Pierwsze, delikatne listki na gałązkach nadwiślańskich krzaczków. Rower, czekający, aż do niego wrócę. Herbata z termosu, zapach dymu palo santo i delikatny plusk wody, na której czasami błyskało słońce.
Mogłabym nawet zapomnieć, że jestem w dużym mieście, miasto zostało gdzieś daleko, na pewno nie było go tutaj, w tej dziczy, w tym plusku Wisły, w tej zieleni i zapachu kwitnących wierzb, zmieszanego z zapachem wody i mokrego piasku.

Czas się zatrzymał, kiedy przedarłam się przez kolejne wikliny i trafiłam na kamienisty brzeg Wisły. Z daleka widziałam ludzi. Czasem też przechodzili niedaleko ścieżki, gdzie czekał na mnie rower. A jednak byłam tu sama. I mogłam odetchnąć od nieustannego stresu ostatnich tygodni, jeśli nie miesięcy. Zapomnieć choć na chwilę, że istnieje cokolwiek poza pluskiem rzeki, twardością kamienia, na którym siedziałam, zapachem wiosny.

Cudne chwile.

Czułam, jakbym ładowała akumulatory, jakby z każdym oddechem przybywało mi energii... Nie chciało mi się wracać, ale ostatecznie zrobiło się już chłodno i ucieszyłam się, że w koszyku roweru czekają na mnie rękawiczki.

Było pięknie. Oby więcej.

Na początku zmiany, które wprowadziłam w swoim stylu życia nie miały na celu nic więcej poza uniknięciem katastrofy: jesienią zaczynałam się już czuć dość paskudnie, a na ile to możliwe, wolałam uniknąć gorszego samopoczucia, tak fizycznego, jak psychicznego.

Stopniowo zaczęłam szukać nowych rozwiązań, pomysłów, rzeczy sprawdzonych przez innych. Tak trafiłam na masaż, tak też zaciekawiłam się ajurwedą. Po raz drugi, bo pierwsze podejście do ajurwedy mnie zniechęciło i nabrałam przekonania, że to totalnie nie moja bajka.

Z czasem, kiedy ktoś mnie zaciekawił, zaczęłam szukać też innych źródeł, czytać, słuchać i oglądać, zaczęłam krok po kroku odkrywać, że może właśnie się myliłam i może właśnie to jest bardzo dla mnie - życie zgodnie z ajurwedą, nie tylko gotowanie zgodnie z nią.
Jeśśli chodzi o stwierdzenie, że ktoś mnie zaciekawił, szczególnie polecam TEN wpis, ale też ogólnie całego bloga Blimsien.

Kiedy o tym czasem myślę: jaką ścieżkę w  poszukiwaniu dobrostanu przeszłam i czego po drodze spróbowałam, cieszę się, że miałam odwagę próbować. Choć nie wiem, czy przeszłabym tę ścieżkę jeszcze raz, czy nie zabrakłoby mi determinacji. Może nie - ostatecznie od samego początkumotorem moich poszukiwań było pragnienie, by poczuć się lepiej i wyjść z mojego piekiełka. Czasem udawało się na krótko, czasem na dłużej, czasem robiłam kilka kroków do tyłu i jeden naprzód... nieodmiennie jednak coś mnie ciągnęło, żeby spróbować czegoś, co może okazać się tą brakującą opcją.

Jeśli coś odrzucałam, czasem robiłam to dlatego, że zawiodło nadzieje jakie w tym pokładałam. Czasem... cóż, boleśnie rozczarowywałam się tym, że dając odpowiedzi w jakiejś materii, milczy w innej. Zajmuje się jedynie jakimś wycinkiem mnie... całą resztę zostawiając niezaopiekowaną, a jeśli znajdę jakąś formę zaopiekowania się tymi pozostałymi, to wtedy okazuje się, że rozwiązania są sprzeczne i... w sumie znów jestem w lesie z moimi pytaniami kłębiącymi się w głowie, coraz bardziej natrętnymi.

Brakowało mi czegoś, co mogłoby mi pomóc spojrzeć na siebie bardziej ogólnie, holistycznie, odpowiedziałoby mi na wiele moich pytań i ... było sprawdzone. Na ten moment ajurweda spełnia te moje oczekiwania, wsiąkłam w zgłębianie jej... i zobaczę co z tego wyniknie. Na pewno jeszcze nieraz o tym wspomnę tutaj.

Tak bardzo tęsknię za swobodnym, długim spacerem z aparatem w dłoni. Za rowerową, długą przejażdżką. Za spotkaniem z bliskimi gdzieś na zewnątrz. Za wszelakimi wyjazdami, odległymi miejscami. Tęsknię też za Toskanią, gdzie nigdy nie byłam, a miałam być w kwietniu. I tak bardzo, bardzo, bardzo pragnę, by jeszcze kiedyś się udało tam pojechać i nie ot tak, ale w konkretnych okolicznościach.

Choć obok tego bardzo mocno doceniam ten czas tak inny. Pozwalający odnaleźć taką formę medytacji która mnie wciąga na maksa i sprawia, że sadzam tyłek na macie trzydziesty dzień pod rząd, bez grymaszenia. Czas, pozwalający zostać w domu bez wyrzutów sumienia, zrobić ład nie tylko na półkach i w szafkach, ale i w myślach, w głowie, w przekonaniach. W rzeczach odkładanych do odsłuchania czy przeczytania na później: i czasem przychodzi zrozumienie, że niekiedy wracam by znaleźć dla tego czegoś czas, a czasem jedynie po to, by stwierdzić, że czas przestać się oszukiwać, że coś chcę zrobić, albo czymś się zająć. Skreślanie z listy "to do" też jest bardzo uwalniające.

I... paradoksalnie czuję się bardziej niż zwykle... albo może podobnie jak na co dzień - połączona z bliskimi mi ludźmi, może tylko teraz mocniej mam okazję odczuć tę więź, bo mamy więcej czasu na kontakt, więcej okazji, ale też więcej troski czy u tej drugiej osoby wszystko ok.

Choć jednocześnie, sytuacja jak w soczewce skupia też to, co negatywne: jeśli z kimś miałam słaby kontakt, to teraz mam jeszcze słabszy. Niby nie powinno mnie to dziwić... a jednak czasem smuci.

I... myślę sobie czasem, że są przy mnie ludzie, którzy tym, jacy są i jaka jest przyjaźń z nimi - sprawiają, że poprzeczka została tak wysoko postawiona, że czuję jednocześnie wdzięczność, pragnienie, by druga osoba czuła moją wzajemność, a obok tego poczucie, że taka przyjaźń jest jak rzadka roślinka: trzeba o nią dbać i ciężko ją spotkać.

Ramka leżała u mnie w pokoju od dawna jak wyrzut sumienia. Wiedziałam, do czego miała mi być, ale co z tego, skoro nigdy nie było jakoś okazji. Przy okazji przemeblowania, wyszło że wynurzyła mi się zza szafy i tak oto, korzystając z nadmiaru czasu, wyciągnęłam pinezki, młotek, nitki i nożyczki i zaczęłam kombinować.

Z tego wszystkiego zapomniałam o całym świecie i przypaliłam fasolkę no ale.

A było to tak:






Efekt końcowy o taki:



A skoro już się rozmachałam to:

Nie bardzo wiem, od czego zacząć, co teraz u mnie.

Trochę się zamykam w sobie, a trochę odkrywam - znajdując w końcu czas.

Zrobiłam przemeblowanie w pokoju, sprzątam po kawałeczku mieszkanie, posiałam rzeżuchę i ... oddycham, oddycham, oddycham.

Po raz pierwszy od dawna znalazłam taką formę medytacji, która pasuje mi idealnie i na którą znajduję czas każdego dnia. I zaczynam kochać moją turkusową matę do jogo miłością szaloną.

Dziwny to dla mnie czas, choć nadal grzecznie chodzę do pracy, widując w niej minimum ludzi, spędzając bardzo dużo czasu sama, znajdując każdego dnia czas na medytację i inne rzeczy jako-tako utrzymujące mnie w dobrym stanie. Choć oczywiście, nie obywa się bez zjazdów nastroju.

Chciałabym zapewne jak wszyscy, by to było już za nami.

A jednocześnie odkrywam w sobie tak zaskakujące rzeczy, że zdumiewa mnie, jak wiele bym mogła przegapić, gdybym jedynie zachwycała się tą wiosną, zanurzyła się w niej po uszy i ... nie myślała za dużo.

A tak myślę aż zanadto.

Zobaczymy, co z tego wyniknie. Tymczasem opowiem Wam niebawem o moich rękodzielniczych szaleństwach.


Pięknych Świąt!