Tak bardzo tęsknię za swobodnym, długim spacerem z aparatem w dłoni. Za rowerową, długą przejażdżką. Za spotkaniem z bliskimi gdzieś na zewnątrz. Za wszelakimi wyjazdami, odległymi miejscami. Tęsknię też za Toskanią, gdzie nigdy nie byłam, a miałam być w kwietniu. I tak bardzo, bardzo, bardzo pragnę, by jeszcze kiedyś się udało tam pojechać i nie ot tak, ale w konkretnych okolicznościach.

Choć obok tego bardzo mocno doceniam ten czas tak inny. Pozwalający odnaleźć taką formę medytacji która mnie wciąga na maksa i sprawia, że sadzam tyłek na macie trzydziesty dzień pod rząd, bez grymaszenia. Czas, pozwalający zostać w domu bez wyrzutów sumienia, zrobić ład nie tylko na półkach i w szafkach, ale i w myślach, w głowie, w przekonaniach. W rzeczach odkładanych do odsłuchania czy przeczytania na później: i czasem przychodzi zrozumienie, że niekiedy wracam by znaleźć dla tego czegoś czas, a czasem jedynie po to, by stwierdzić, że czas przestać się oszukiwać, że coś chcę zrobić, albo czymś się zająć. Skreślanie z listy "to do" też jest bardzo uwalniające.

I... paradoksalnie czuję się bardziej niż zwykle... albo może podobnie jak na co dzień - połączona z bliskimi mi ludźmi, może tylko teraz mocniej mam okazję odczuć tę więź, bo mamy więcej czasu na kontakt, więcej okazji, ale też więcej troski czy u tej drugiej osoby wszystko ok.

Choć jednocześnie, sytuacja jak w soczewce skupia też to, co negatywne: jeśli z kimś miałam słaby kontakt, to teraz mam jeszcze słabszy. Niby nie powinno mnie to dziwić... a jednak czasem smuci.

I... myślę sobie czasem, że są przy mnie ludzie, którzy tym, jacy są i jaka jest przyjaźń z nimi - sprawiają, że poprzeczka została tak wysoko postawiona, że czuję jednocześnie wdzięczność, pragnienie, by druga osoba czuła moją wzajemność, a obok tego poczucie, że taka przyjaźń jest jak rzadka roślinka: trzeba o nią dbać i ciężko ją spotkać.